Om 7:00 uur gaat de Nokia naast mijn oor.
Om 7:05 uur gaat de Nokia naast mijn oor.
Om 7:10 uur gaat de Nokia naast mijn oor.
Om 7:15 uur gaat de Nokia naast mijn oor.
Om 7:20 uur gaat de Nokia naast mijn oor en nu ben ik hem zat. We staan op, of liever, we vouwen ons uit de auto die nog steeds verbazend goed ligt. We slapen nu al een aantal nachten in de toch niet bijzonder grote achterbak en eerlijk is eerlijk… we worden echt uitgerust wakker!
We drukken op de deurbel van de Rocky wat het ondertussen vertrouwde protest van Marc en Chris oplevert. De slapers in de Ovlov begrijpen de hint en de deur gaat al open. Jammer, ik had wel weer zin om de vering te testen en ze wakker te schudden. Chris loopt het hotel in en komt terug met de mededeling dat ze zelf al een ‘wake-up call’ hadden besproken voor 07:00 uur. En dat is over een half uur… We blijken in Greenwich time te zitten in Marokko… alle tijden van gisteren moeten dus even een anders bekeken worden!
Het hotel heeft aangeboden om bij hun te ontbijten voor 50 Dirham. Nadat we gepind hebben bij de bank om de hoek zitten we al snel te ontbijten met gebakken spek, roereieren, warme broodjes, smerige koffie en heerlijke jus d’orange. Tijdens het ontbijt overleggen we onze opties. Eigenlijk willen we graag de Medina van Fès bekijken, maar we willen vanavond ook de Medina van Marrakech bezoeken en beide gaat gewoon niet want tussendoor moet er ook nog gereden worden. We besluiten naar Marrakech te rijden zodat we daar een keer op tijd aankomen. Voornamelijk Joris is hier niet van gecharmeerd, maar we zijn ondertussen wel gewend dat hij ’s ochtens niet vooruit te branden is en ’s avonds haast heeft en vol gas gaat rijden. Leonie had het ook liever gehad maar ziet in dat er maar 24 uur in een dag zitten, morgenavond moeten we verzamelen in Agadir en dat is nog ver…
We hebben door het (te) vroege opstaan ruim de tijd gehad om de auto’s na te kijken, maar naast het gebroken windscherm van Ricky is de enige schade van de beproeving van gisteren een gescheurde veerrubber van de Ovlov. Die zat tussen de veerspiraal in om de zware belasting te compenseren en is dus geen echte ‘schade’ aan de auto zelf. Hij hangt nu wel wat scheef…
525-368km. We komen erachter dat we de dagteller vanmorgen niet op 0 hebben gezet… we hebben dus nu (even rekenen) 157km gehad! We rijden door een plaats met de prachtige naam Mrirt. Het valt ons op dat toen we uit Fès wegreden er wel vreemd naar ons gekeken werd, maar meer niet. Nu we niet meer in de grote stad rijden zwaaien de kinderen weer naar ons!
Vanmorgen in het hotel op het terras uitgekeken over Fès, schitterend gezicht. Recht onder ons was een enkele spoorlijn zonder bovenleiding op een dijk langs een riviertje. Naast het riviertje staan in de onbegroeide berm veel taxi’s die werden gewassen door mannen in verschrikkelijk oude kleren met water dat er voor ons uitzag als chocolademelk. De autowassers werken zich rot en worden door de taxichauffeurs behandeld alsof ze uitschot zijn. Wij kijken er letterlijk op zowel de chauffeur als de autowasser neer en nemen nog een slok koffie. Groter kunnen de verschillen toch niet worden en terwijl ik er met Henryk sta vragen we ons af wat de dromen zijn van de autowasser. Wat zijn zijn ambities? Hoe ziet hij zijn toekomst? Denkt hij daar over?
Via SMS, 11:41 uur.
Vannacht om 1u in Fès. Deze dag vergeten we nooit meer!
Een lokale tractor heeft ons dwars de rivier geloodst, respect voor Volvo en motor!
Doodop. Nu Marrakech.
Het landschap is vrij vlak, de weg is in vergelijking met gisteren redelijk goed en we vreten weer kilometers. Af en toe komen we andere teams tegen en als we in Ifrane verkeerd rijden, rijdt Henryk Ricky van de motor bij het straatje keren. Spiegels zitten er niet voor niets… Er is gelukkig geen schade, na een angstig moment van stilte start de motor gewoon weer. De Mercedes en de Tata van Team Bonte Vivanten rijden ineens achter ons. Zij zijn de Peugeot van de KRO kwijt waar ze mee opreden, wij missen Team Rocky die duidelijk zijn doorgereden. Ifrane blijkt voor meerdere mensen dus even een probleem, hoewel het er bijzonder goed verzorgd uitziet. Er lopen veel militairen rond een terrein dat afgezet is met een hoge muur. In tegenstelling tot de andere militairen en politie die we tot nu toe gezien hebben zijn deze mannen allemaal netjes in uniform, glad geschoren en lopen keurig rechtop. De straten zijn ook keurig schoon, de perkjes verzorgd en de gebouwen zijn van een betere kwaliteit dan de dorpen waar we tot nu toe door heen zijn gekomen. We kunnen niet ander dan tot de conclusie komen dat achter die hoge muur een koninklijk gebouw staat, of een belangrijke militaire basis.
Al snel vinden we de Rocky weer, of zij ons, net hoe je het bekijkt. Een paar dorpen verder zien we de Bonte Vivanten weer, ze staan geparkeerd en zitten op een terras te lunchen. Weer wat verder in een dorp genaamd Kenifra zien we nog veel meer deelnemers te lunchen en we rijden toeterend door de straat heen. Wij rijden nog even door.
Tighaseline
578-368=210km. Het is 14:15 uur en we hebben zojuist heerlijk gegeten in het piepkleine dorp Tighaseline. Toen we stopten om een restaurant te zoeken werden we direct aangesproken door een Nederlands sprekende Marokkaan die in Amsterdam Osdorp had gewoond. Illegaal, uiteraard. Hij weet een goed restaurant waar we alles kunnen krijgen wat we maar willen, dus lopen we maar met hem mee. Wat maakt het uit?Hij brengt ons naar een piepklein ‘restaurant’ met gammel tuinmeubilair op het terras. De gevel is een doorgeefluik naar de kleine keuken van 5 m2 zonder koelkast die ik kan zien, lege schappen en oude verroeste pannen. Als ik door het deurgat (de deur mist) naar binnen kijk zie ik een leeg gebouw waar onder ramen aan de achterzijde en een gammele trap naar boven. Al met al geeft dit lege restaurant ons niet de indruk dat we hier ‘alles kunnen krijgen’, zoals hij beloofd had. We vragen het hem opnieuw en hij blijft met grote armgebaren volhouden dat dit het beste restaurant van het dorp is, waar ze alles zo heerlijk kunnen klaarmaken dat je je vingers erbij opeet. Wij vrezen dat hij bedoeld dat ze ook geen bestek hebben. Omdat we nog steeds geen menukaart hebben gezien vragen we erom, die blijken ze alleen niet te hebben, ze maken klaar wat we willen. Als we vragen of ze een biefstuk hebben, is het antwoord verrassend genoeg ‘ja’. En als we even meelopen naar de slager aan de overkant van de straat kunnen we daar het mooiste stuk vlees uitkiezen… We beginnen het te snappen en vragen voor de zekerheid of er ook lamsvlees is. Jazeker, maar dan moeten we wel naar een andere slager want dat lammetje is verser! Inwendig lig ik in een deuk om deze manier van zakendoen, maar eerlijk gezegd vind ik het ook wel slim. Je hebt geen voorraad, dus kan het ook niet bederven. Als we vragen wat ze wel zelf op voorraad hebben en zelf kunnen maken, is het antwoord dat ze alleen Rajine hebben. En DIE naam kennen we nog van het tankstation! Ze hebben zelfs een voorbeeldschotel klaar, die er erg lekker en goed verzorgd uitziet. We kiezen ervoor om een Rajine te laten maken met vlees in plaats van vis, Ricky wil graag een stuk vlees en Sander & ik lopen met hem mee naar de slager. Daar hangt de kop van de koe aan een haak buiten de slagerij en de poot aan een vleeshaak achter de balie met een tweetal ongeïnteresseerd kijkende jongens op een stoeltje achterin de winkel. Veel groter dan een marktkraam is het niet en ander vlees dan deze koeienpoot is er ook niet, veel handel zullen ze dus niet drijven. Ricky wijst op een mooi stuk vlees, en als de slager ook een groot stuk vet mee afsnijd wordt onze tolk pissig. Hij schreeuwt niet, maar ik verwacht ook niet dat de woorden die hij spreekt erg vriendelijk zijn. Intonatie en lichaamstaal zeggen soms meer dan de vertaling… Met een mooi stuk vlees –zonder vet- lopen we weer terug naar het restaurant waar de mannen in de keuken zich vol enthousiasme op het hoempje koe storten.Als de tafel gedenkt wordt blijkt ons vermoeden over het bestek juist: dat is er niet. Ik vraag dus maar even of ik mijn handen kan wassen, we hebben tenslotte vanmorgen aan de auto’s gesleuteld dus echt fris zijn ze niet te noemen. Ik word door de ober mee naar binnen genomen waar een buis op ooghoogte de muur uit komt, naar beneden afbuigt tot een meter boven een kleine smerige stortbak. De ober pakt haalt een pak Ariel waspoeder voor de bonte was tevoorschijn waar ik –als ik goed geteld heb- 3 korreltjes uit krijg. De kraan word helemaal opengedraaid en er komen druppels water uit. Het is duidelijk dat hij zo gastvrij is als hij maar kan zijn, ik ben hem er dankbaar voor en was mijn handen zo goed als maar gaat zonder al teveel water te verbruiken want volgens mij komt het uit een tank op het dak. Of zullen ze een waterleiding hebben?Als het eten klaar is kunnen we niet anders dan de tolk gelijk geven: het is inderdaad vreselijk lekker! De Rajine is nog lekkerder dan bij het tankstation, het brood is vers en de stukjes koe zien er niet uit maar smaken des te beter. Terwijl we zitten te smikkelen rijden de andere Dakar-teams weer toeterend & zwaaiend langs, mensen staan naar ons en onze auto’s te staren en als die andere teams toeteren, schrikken ze ervan.
679-238=441km. Beni Mallal. We hebben het tempo er weer goed in zitten en haken aan bij een groep die we al meerdere keren zijn tegen gekomen. In Beni Mallal komen we door wegwerkzaamheden in een wegomlegging terecht, na een aantal idiote kronkelingen over onder meer de parkeerplaats van een supermarkt komen we weer op de normale weg terecht.
Via SMS, 18:57 uur.
Vandaag mooie route naar Marrakech, ng 150km te gaan.
Willen straks de Medina in. Lekker Marokkaans gegeten onderweg.
32 29.230 N 05 37.383 W.
Auto rijdt super!
Via SMS, 21:05 uur
Bijna in Marrakech. Rijden nog steeds met teams 1213, 30, 32 & 44.
Tip! Lees via AD-site ook hun belevenissen!
Totale afstand nu: 3680km.
We zijn halverwege Dakar!
Marrakech
895-238=657km. We komen aan op de camping in Marrakech. Het was even zoeken! Joris dacht even dat een superdeluxe toegangspoort mogelijk de poort naar de camping was, maar als we er onderdoor rijden zien we al snel dat het hoogstwaarschijnlijk een bordeel is. We liggen slap van het lachen als Leonie uitstapt om de weg te vragen. Wat zal die portier wel niet gedacht hebben toen hij DIT zooitje ongeregeld aan zag komen over de oprijlaan? En dan stapt er een kleine, bloedmooie maar tikkeltje verwilderde Europese meid uit, met de vraag of ze hier kunnen slapen… We vragen maar niet wat er echt gevraagd is, onze fantasieën zijn veel leuker dan de werkelijkheid.De camping blijkt bomvol te staan met Dakar-gangers, we zijn genoodzaakt op een ander veld te gaan staan omdat we er gewoon niet bij passen. Jammer, het zag er wel gezellig uit daar. Nadat Joleo en Nijkerk de temten hebben opgezet willen we ondertussen wel wat gaan eten in de Medina. Leonie regelt een telefoonnummer van een taxi, die een busje zal sturen. Dat blijkt een redelijk modern busje, maar hij is niet opgewassen tegen een volle belading van 9 man en 1 chauffeur. De chauffeur is volkomen debiel en gaat als een orang oetang achter het stuur zitten springen op zijn stoel om de bus sneller te stimuleren harder te gaan. Marc en Chris zitten hem op de voorstoelen op te fokken en doen graag mee. Als we dan uiteindelijk op snelheid zijn is er uiteraard een rotonde, en bochten nemen zat niet in het rijexamen. We vliegen er dan ook bijna uit, Sander en ik zitten op de achterste stoelen en zien via het achterruit de berm onder ons door gaan. We worden afgezet voor een grote toren, de Medina moet ook vlakbij zijn. Op weg daarheen komen we een pinapparaat tegen in een stokoude, blinde muur. Hier kan je pas echt geld uit de muur trekken…Als we dan de markt voor de Medina zien stokt mijn adem in mijn keel. Letterlijk. Ik ben sprakeloos, kan alleen maar staren naar wat we daar zien. Een groot plein vol met kraampjes, alles is sprookjesachtig en kleurrijk verlicht en boven de hele markt stijgen mysterieus verlichte wolken op. Ik had verwacht een centrum te zien als ik in Tunesië ben tegengekomen, maar dit is veel mooier. Als we dichterbij komen zien we mensen in een cirkel staan, midden in de cirkel wordt een toneelstuk opgevoerd zonder coulissen of decor. Er zit een stokoude, rimpelige opa met een vreemd uitziend instrument heel zachtjes muziek te maken, het is meer een 3D ansichtkaart dan realiteit. Dansers, spelletjes, muzikanten, alles zit door elkaar heen. Ik waan me in een sprookje. De kraampjes zijn voornamelijk kleine restaurantjes waar kleine Marokkaanse mannetjes heel fanatiek aan onze kleding trekken om ons toch alsjeblieft ervan te overtuigen dat we toch echt bij hun moeten komen eten. Joris zet een onverbiddelijke blik op en beent door. Hij wil eerst de hele markt gezien hebben en heeft duidelijk een hekel aan dat opdringerige gedrag. Andere kraampjes hebben enorme hoeveelheden van de meest kleurige kruiden die ik ooit gezien heb, er zijn fruitkraampjes waar je ook versgeperste drankjes kan krijgen, er zitten barbiers en Sander en ik nemen ons voor om ons eens heerlijk te laten scheren na het eten.We kiezen een restaurantje waar ook wat lokalen zitten te eten omdat dat voor ons de enige leidraad is. Als de lokalen er eten, is het de lokale smaak. En dat willen we. We nemen vrijwel allemaal een paar spiesen met vlees, geen idee welk vlees maar het is dood en warm. We krijgen er patat bij maar dat is ooit in een frituurpan warm gemaakt en nu waarschijnlijk in een koekenpan met teveel olie langzaam warm gemaakt. Het druipt van het vet en is ranzig smerig. De salade vertrouw ik niet helemaal want ik probeer me nog even aan de gouden regel te houden van eten in andere culturen:
“Cook it, Fry it, Bake it, Or forget it!”
De rest kent die regel ook maar neemt hem niet zo serieus. Ze mogen het zelf weten, het is hun darmstelsel… Het eten valt eigenlijk gewoon erg tegen maar de sfeer en de omgeving maken veel goed.
Sander heeft een glow-in-the-dark breeklampje meegenomen & gebroken waardoor hij dus licht geeft voor de komende 12 uur en aan een man aan de tafel achter ons gegeven. Als zijn vrienden het ding ook willen bekijken ontstaat er een steeds luidere discussie, wat tot onze hilariteit uitloopt op een complete ruzie. Marc en Chris gaan naar de kraam tegenover ons ‘restaurant’ omdat daar al de hele avond enorm irritante lokale, traditionele muziek vandaan komt. Ze willen een CD hebben met moderne lokale muziek en hebben samen met Ricky de grootste lol met de verkoper. Ondertussen is er een klein meisje met brutale ogen dichterbij gekomen en ze vraagt met haar hoofd een beetje naar beneden heel nederig om een overgebleven broodje. Als Joris aangeeft dat hij het goedvind komt ze snel aan tafel zitten, om vervolgens het broodje aan een kant vakkundig open te maken en helemaal vol te stoppen met overgebleven friet. Terwijl wij met grote ogen vol verbazing zitten te kijken hoeveel friet er eigenlijk in een broodje past kijkt ze me weer vragend aan en wijst naar een overgebleven spies. Ik ben benieuwd hoeveel ze eigenlijk in dat broodje zal krijgen en geef haar de spies. Ook al dat vlees, en het vlees van twee andere spiesen verdwijnen in dat kleine broodje, net als haar hele hand tot aan de pols om de zooi te prakken zodat er nog meer bij kan. Als ze uiteindelijk tevreden is met de hoeveelheid voer in het broodje, stopt ze hem in haar handtas, staat op en loopt zonder te groeten weg. We kijken elkaar nog eens stomverbaasd aan en beginnen te lachen.
De rekening blijkt een stuk hoger dan we gedacht hadden, maar omgerekend hebben we nog steeds niet al te veel betaald voor een complete maaltijd. En dan hebben die mannen ook een goede avond.. prima toch?
Marc en Chris hebben hun keuze gemaakt bij de CD-kraam en we komen er achter dat de meeste kraampjes al gesloten zijn. Dan realiseren we ons de tijd: het is al na middernacht! We lopen maar vast naar het punt waar de taxi ons om half 2 weer zou oppikken, maar daar is het weer te vroeg voor. Leonie belt, maar hij heeft het druk en kan ons niet eerder oppikken. Wat gaan we nu doen? Dan zien we een bordje achter ons met opschrift ‘cyber cafe’. Het zal toch niet?? We lopen een smal steil trappetje af en komen in een piepkleine binnentuin terecht met een schuifdeur. Achter de schuifdeur treffen we een door TL-buizen verlichte kelder aan met zo’n 10 computers! Ze zijn nog open en gaan maar eens een mailtje sturen naar de site! Lachen! Alleen zijn de toetsenborden een hel en zijn opmerkingen als “waar zit dat pokke-apestaartje” en “Heeft iemand de komma al gevonden” niet van de lucht.
Internetcafe gevonden!
Via mail, 02:05 uur
Hallo thuisfront! Het is nu midden in de nacht, we zitten in een internetcafe naast de Medina van Marrakech waar we zojuist enorm zijn afgezet voor een vrij redelijke maaltijd. Maar ja, het was nog steeds maar 15 euro de man… De grootste moeite hebben we op dit moment met het toetsenbord, dat is geheel anders ingedeeld dan thuis… leestekens zijn onvindbaar en ze hebben de letters gehusseld.
Marrakech is bijzonder mooi, we staan op een camping net buiten de stad met veel andere teams en de sfeer is bijzonder gezellig. Nu we de mogelijkheid hebben willen we nog even uitwijden over de fabelachtig mooie dag van gisteren. Na de boot hebben we een cultuurshock meegemaakt, met drommen Marrokkanen die het land uit willen vluchten maar tegen worden gehouden door een grote betonnen bak met hoge hekken. Daarna de off-road piste met een Volvo die meer blijkt te kunnen dan ooit in de fabriek is verzonnen en een racemotorcoureur die ineens offroad moet rijden op een zware hoge machine. Diep respect voor wat we als team van 5 voertuigen hebben neergezet door tot diep in de nacht rotsblokken uit de rivierbedding te graaien zodat we er allemaal doorheen konden. En de mannen van de lokale tractor die 10 kilometer voor ons uit zijn gereden zijn grote helden, zonder hen hadden we de bewoonde wereld nu NOG niet gehaald.
Morgen een iets kortere etappe naar Agadir, mogelijk hebben we de tijd om een beetje uit te slapen of pootje te baden in de zee bij Agadir! Als we weer een internetcafe tegen komen zullen we zeker weer een berichtje sturen, nu snel naar de AD-site om te kijken waar de rest uithangt!!
Groeten, Arjan & Harold
Na ook nog de AD-site bekeken te hebben is ons uur verstreken, de tijd gaat hard als je al 45 minuten doet om de juiste letters op je toetsenbord te vinden. De taxi laat nog even op zich wachten en de politie wacht met ons mee tot de hij er is. Geen idee waarom die gasten bij ons blijven staan, het is doodstil op straat maar misschien wel juist daarom. Er is toch niets anders te doen…
Vind ik leuk:
Vind-ik-leuk Laden...
OFFROADRUNNER 