Om 09:00 worden we wakker van de regendruppels op het dak. Iedereen springt het bed uit om de tent nog een beetje droog in te kunnen pakken, wij draaien ons 180graden om zodat we door de zijruiten van de auto het schouwspel te kunnen bekijken. We hebben een TOP-auto!!!
De douche was 1 buis uit de muur die een beetje lauw water gaf, de toiletten zijn ranzig maar we denken dat het allemaal nog wel wat erger zal worden.
We doen het na 5 drukke dagen even een ochtendje rustig aan. Na een gezamenlijk ontbijt onder een zelfbouw-luifel met Hollandse Koffie en stokbrood met kaas en snijworst worden de voertuigen nagekeken.
Service!
De Ovlov krijgt nieuwe versnellingsbakolie die bijzonder stroperig blijkt te zijn. De vorige olie liep zo via een slangetje de bak in, als je een extra gaatje in de jerrycan maakte. Maar deze stroop moet je de fles uitknijpen en dan geeft zo’n extra gaatje juist een enorme smeerboel… Sander en Henryk modderen lekker aan, ik laat ze maar. Mijn handen zijn net weer schoon na die motorketting! Bij het verversen van de olie bleek dat er genoeg ijzerschraapsel in de olie zat om de Hoogovens een dag draaiende te houden, het zal afwachten blijven of er teveel schade is om het eindpunt te halen. Het is als een tijdbom waarvan je niet weet hoe lang je hebt. Het kan nog jaren doortikken, hij kan ook vanmiddag afgaan. Maar omdat we er toch niets meer aan kunnen doen denken we er maar niet te lang over na. Dat doen Sander en Henryk volgens mij ook niet!
De Suzuki blijkt (door de regen) lek te zijn. Harold vraagt me in alle ernst welke kleur ductape mooier zal zijn, de grijze of de zwarte. Ik heb enorme moeite om hem niet recht in zijn gezicht uit te lachen, alsof het nog iets uitmaakt…
Bij de Rocky is de uitlaat achter de demper op de flens gescheurd. Harold heeft het achterste deel verwijderd en dat ligt nu verpakt in vuilniszakken achterin. Het stuk buis dat naar beneden ging hangen doordat er nu een ophangpunt mist is provisorisch opgebonden. Eigenlijk houden alle auto’s zich dus sterk!Als ik na weer een toiletbezoek terugkom (de olijfolie doet zijn werk, maar nu vond ik een schoon toilet MET bril!) klaagt Harold over de kwaliteit van de gesponsorde Pattex-ductape. Het is een schande, de tape plakt niet. Misschien toch maar die verplichte sticker van onze deuren verwijderen?? Het is ondertussen 11 uur, we hebben nog 1 uur tot het afgesproken vertrek en we moeten nog boodschappen doen…8km. 13:00 uur. Eindelijk vertrokken!! We hebben een heel uur op Joris en Leonie moeten wachten omdat ze elkaar kwijt waren geraakt in de binnenstad van Marrakech. Henryk wilde een lader hebben, Leonie wist een winkeltje te zitten en Joris mocht niet blijven wachten met de auto dus ging hij een rondje door Marrakech rijden. Alleen toen hij – na verdwaald te zijn geweest- terugkwam bij de winkel was Leonie er niet meer… Het is wat frustrerend om steeds op dezelfden te moeten wachten maar ergens is het ook wel lollig. Wedden dat hij vanavond weer haast heeft? Wij hebben ondertussen boodschappen gedaan in een mega superstore zoals ze ook in Frankrijk bestaan. Voor het gemak hebben we ook maar vast een 20 liter bronwater gekocht en in een jerrycan op het dak gedaan, je weet maar nooit wanneer we het nu nodig hebben.
Het is inmiddels opgehouden met zachtjes druppelen uit de hemel, de ruitenwissers staan nu constant aan. De sfeer is ondanks de vertraging bij vertrek en het slechte weer ontspannen. We helpen elkaar waar nodig en ik denk dat het rustige ochtendje goed geweest is.
134km. 14:40 uur. We klimmen weer! Het vlakke landschap laten we achter ons en duiken de bergen weer in en neemt de wind weer toe. We schatten dat het nu windkracht 6 à 7 is, uiteraard tegen of vanaf de zijkant. In het dorpje Imi Ntanout (een dorp in de bergen) gooien we de tank weer eens vol. Ricky moet steeds als eerste tanken, de rest gooit dan de tank weer vol om niet steeds bij ieder tankstation te moeten stoppen.
Het waait nu echt minimaal 7 Beaufort en worden bijna van de weg geblazen als de wind onverwacht van richting draait. Het landschap veranderd nu iedere 5 minuten, we weten van gekkigheid niet waar we kijken moeten en roepen tot onze eigen irritatie steeds “kijk daar!”. Het is zo mooi dat je niets wil missen. Sander heeft tijdens de reis liggen slapen, Ricky verklaart hem met glimmende ogen en in Haags dialect voor gek. Zelf ziet Rick er niet meer uit. Door de regen spat het stof op de weg als modder omhoog en hij heeft een stuk met zijn vizier open gereden nu het weer opgehouden is met regenen. Zijn broek en jas zijn vrijwel egaal van kleur en als hij zijn helm afzet blijft er een haardracht als een ontplofte cavia over, met een smoelwerk alsof hij ooit als clown geschminkt is geweest. Geen porem.
Vandaag wordt door iedereen gezien als een rustdag. We hoeven ‘maar’ 260km naar Agadir, dus zal het ‘maar’ 5 uur rijden zijn. Een eitje vergeleken met de reis tot nu toe! We gaan nog steeds steil omhoog, wat op zich vreemd is want we rijden naar de kust. We moeten dit dus ook allemaal weer naar beneden!
We komen een vrachtwagen tegen die het hooi tussen de 5 en 6 meter hoog opgestapeld heeft liggen. Hoezo topzwaar?? En echt lekker snel naar boven gaat hij uiteraard ook niet!Inhalen is hier een Challenge op zich door de hoogteverschillen en de vele blinde bochten, nog 122 kilometer naar Agadir en we genieten!
Harold vergelijkt het landschap zojuist met het maanlaandschap. Zelf ben ik daar nog nooit geweest, maar ik snap hem wel. Er liggen hier en daar grote stenen tussen het stoffige niets, het ziet er totaal ongerept uit, niemand die hier ooit iets aan gedaan heeft. De bergen zijn steil, de ravijnen diep en daar tussen mooie glooiende hellingen vol uitdagende rotspukkels. Hier willen we wel een keer komen spelen met onze eigen auto! Het wegdek is alleen nu zo slecht gewordend at ik al 12 kilometer doe over deze alinea (het is nu nog 110 km tot Agadir volgens de witte grafzerk langs de weg) en ik krijg de opmerking dat ik toch eens wat netter moet gaan schrijven.
De weg is hier iets… nee laat maar. Nog 95km stuiteren op dit wasbord.
211km. We komen in the middle of nowhere een witte Landcruiser met lierbumper tegen die heftig met de lampen begint te knipperen als hij ons ziet. Op de zijkant denk ik de tekst “4wd Travel” te lezen. Een Nederlander? Dan hebben ze wel een mooi gebied uitgekozen!
We komen af en toe mensen tegen die langs de weg lopen en een meisje dat als een rat in de bosjes wegkruipt als ze ons opmerkt. We zijn al tientallen kilometers geen huizen meer tegen gekomen. Waar komen deze mensen vandaan? Waar gaan ze naartoe? Wat doen ze hier? Ook zien we stapeltjes stenen langs de weg met daarop een kleine jerrycan of een fles. Geen idee wat daarin zit, er groeit hier vrijwel niets dus een lokaal sapje (onze 1e keus) lijkt ons vreemd. Wel zijn we ondertussen de rijen en rijen met kraampjes vol potten en borden kwijt die we vanaf het begin van Marokko gezien hebben. De ondergrond is ook veranderd, dat zal er zeker mee te maken hebben.
Ook komen we 2 politiestops tegen. Waarom ze er staan weten we niet, maar we mogen gewoon doorrijden. Kleine vrachtwagens niet, die worden allemaal gecontroleerd. Het zijn overigens echte politieposten, ze zullen daar al maanden zo niet jaren zijn. Vreemd..
Ondertussen dalen we alweer zo lang en zo steil dat we het idee hebben dat we ondertussen beneden zeeniveau moeten zitten. Vrachtwagens rijden 5 tot 10 kilometer per uur, zowel omhoog als omlaag. Er is 1 rijbaan met 1 rijstrook voor iedere richting met daarnaast iets van een ‘berm’ waar je ECHT niet terecht wilt komen. Het is hier levensgevaarlijk, we rijden dan ook voorzichtig. Nog 50km tot Agadir en we hebben geen haast, we komen er vanzelf.
239km. We worden van de weg gedrukt door een vrachtwagen die besluit de touringbus voor hem in te halen en dus ook gewoon gaat. Hij knippert enkel met zijn lichten om dat rare kleine witte autootje dat zich met 80 van de berg afstort kenbaar te maken dat ze beter aan de kant kunnen gaan. Onze remmen blijken toch heel redelijk in orde te zijn en de berm die ik net nog verafschuwde is nu onze redding.
Zojuist zijn we na weer een bocht oog in oog komen te staan met de vallei van Agadir. We dalen nu al bijna een uur met zo’n 6% gemiddeld en we hebben nog steeds het idee dat we op het dak van de wereld staan. Hoe hoog zaten we eigenlijk? De vergezichten zijn onbeschrijflijk mooi en onfotografeerbaar. We proberen het dus niet eens, we kijken alleen maar.
En we praten. Dat is een van die dingen die je je gaat realiseren. We lullen elkaar de oren van de kop over wat we allemaal zien en hoe we ons erover verbazen. Wat een rit… De radio heeft alweer de hele dag niet aangestaan. Het is nu 16:45 uur en we hebben nog zo’n 30km te gaan.
Na een relatief rustige dag doemt nu Agadir op.
Schitterende bergroute gehad.
Vanmorgen boodschappen gedaan, nu al hier.
Wat willen we nog meer.
Agadir
Het duurde uiteraard wel even voordat ze er waren en de rest heeft ondertussen het kamp opgebouwd op de camping waar ook veel andere teams staan. Het wordt ook alweer donker, Leonie kook voor ons allemaal een instant-tortellini met pesto-kaas en worteltjes salade. Wij zitten met een biertje toe te kijken hoe zij in de ‘keuken’ bezig is met een mijnwerkerslamp op haar hoofd en we zijn melig.
Aangekomen in Agadir 30 25.399′ N 09 36.492′ W
Staan op camping, mama kookt eten & wij krijgen de fles.
Morgen afgrijslijk ver rijden, nu erg veel plezier.
| <<Dag 5<< | Voorblad Dagboek | >>Dag 7>> |
OFFROADRUNNER 