Ontbijtje, de waardevolle spullen de auto in, jas aan, stroom uitschakelen, stekkers uit de stopcontacten tegen eventuele blikseminslag (jawel… het is nog nooit gebeurd maar als je dan voorbereid op reis gaat… doe het dan goed. Het is ONZIN, maar ja…)
Om 08:30 uur staan we buiten de deur, ik draai hem op slot en bedenk tot mijn stomme verbazing op dat moment dat het een maand gaat duren voordat ik hem weer open doe. En daar wordt ik even stil van. En eigenlijk is het vreemd, want ik ben veel vaker een maand van huis weggeweest, dat was mijn WERK. Maar op de een of andere reden voelt dit anders dan station Groningen Noord, op weg naar Schiphol. Op Groningen Noord deed het pijn om weer afscheid te moeten nemen, nu ga ik weg en heb ik simpelweg niet nagedacht over wat er gaat gebeuren als ik weer terug ben. We hebben zo naar dit vertrek toegeleefd dat ik nu helemaal niets voel. Het voelt nog steeds onwerkelijk, alsof ik helemaal niet wegga. Alsof ik vanavond gewoon weer thuis slaap…
Onderweg naar Amsterdam vragen we elkaar hoe we daar eigenlijk moeten komen. We gaan naar Dakar, 7 maanden voorbereiding van 20 tot 30 uur in de week in deze reis gepompt, maar we hebben GEEN idee hoe we op het beginpunt van de reis moeten komen. We grinniken erom en stoppen even bij een tankstation om op de kaart van Amsterdam kijken…
Het vertrek
Nadat we van iedereen kort afscheid hebben genomen springen we de auto in en haken aan in de stoet die naar buiten rolt & toetert. We rijden met alle auto’s door een haag van mensen die zwaaien, lachen, foto’s maken, ons succes wensen en filmen. Grote chaos, erg overweldigend… En midden in die chaos zie ik ineens mijn moeder foto’s van ons maken met een grote traan in haar ooghoek. Wat zal die zich een zorgen maken…We rijden het terrein af en komen daarna meteen tot stilstand omdat de organisatie even zeker wil weten dat alle 52 (!!!) teams de loods verlaten hebben en echt weg kunnen rijden. Na een paar minuten rijden we weer verder en wij komen tot de conclusie dat wat we altijd gezegd hebben ook nog werkelijkheid is geworden: we zijn om 11:11 uur vertrokken op 11/11. Mooier kan het vertrek toch niet worden? We zullen in een lange colonne naar Hazeldonk rijden, waar we nog een laatste bakje koffie zullen drinken en afscheid kunnen nemen van de familie en vrienden uit het zuiden van het land. De kever van de organisatie rijdt voorop met een grote sirene op het dak en de alarmlichten aan, na 5 minuten hopen we dat hij snel net zo flauw zal worden van de sirene als dat wij het zijn. Het duurt nog tot voorbij Amstelveen voordat hij het eindelijk zat is en het kreng uitzet.
We hebben voor het vertrek uit de loods even snel de kilometerstand van de auto opgeschreven: dat was 29.844km. Met de dagteller zullen we proberen het dagboek in te vullen, zodat we kunnen achterhalen wanneer we iets meegemaakt hebben. Klinkt vaag, wordt vanzelf duidelijk.
Hazeldonk
Als snel blijkt dat de ‘spits’ van zaterdagavond bij Parijs op zich niet zo heel druk is, net als alle andere grote steden eigenlijk. Alleen worden we wel een beetje kriegel van de fransen… Hebben die gasten echt geen enkel respect voor de andere weggebruikers? Zeker de motorrijder heeft het zwaar te verduren, de medeweggebruikers zien een motorfiets gewoon niet. Althans.. zo rijden ze. Ze zien de ruimte tussen twee auto’s en daar passen ze best tussen. Dat daar toevallig nog een motor rijdt, tsja, dan moet die maar gewoon als alle andere motoren tussen de rijen auto’s door gaan rijden. Alleen KAN hij dat dus niet, want dan is hij ONS kwijt… en hij weet de weg volgens ons niet. Hij blijft zo braaf in de rij, dat we vermoeden dat hij helemaal geen kaart bij zich heeft.423km: We willen de CD wisselen maar hij komt de radio niet meer uit. Dat begint lekker… Zouden we dan meteen op de eerste dag geen CD-speler meer hebben? Dit is de VIJFDE radio die we ingebouwd hebben… en de EERSTE die het leek te doen! Zou het dan NU al over zijn? Met vishaakjesverwijderaar (leuk woord voor galgje en scrablle) van ons Praxis-zakmes kan Harold de CD tegen de wieltjes duwen die hem naar buiten moeten duwen en het werkt ook nog. De volgende CD gaat er ook weer gewoon in… misschien valt het mee! Het is nog niet stuk, telt dus ook niet mee voor de ‘weddenschappen’!
Bij een koffiepauze (ver na Parijs om de drukte uit te zijn) zien we dan eindelijk de gezichten achter de stemmen van Team Rocky, Team Joleo en de motorrijder. Het klikt duidelijk goed, Harold en ik hebben er een goed gevoel bij. Joris van Team Joleo is lastig te peilen, hij is voornamelijk erg nors omdat zijn autoradio het niet doet. Hij komt de auto niet uit behalve om de multimeter te lenen, waar hij vervolgens mee gaat prutsen maar nog even geen resultaat boekt. Het valt ons op dat de blauwe Daihatsu Rocky van Team Rocky (hoe kan het ook anders) zover door zijn hoeven hangt dat de achterbumper bijna over de straat lijkt te schrapen. Hij heeft nog steeds meer speling dan de Volvo van Team Nijkerk die ook al niet zo licht lijkt te zijn, maar hij hoort toch echt een STUK hoger te staan… wat hebben ze allemaal MEE eigenlijk???
We overleggen even met iedereen wat we gaan doen… wij (team Offroadrunners, Rocky en Nijkerk) willen graag naar de brug van Millau dus als de anderen dat niet willen… dan moeten ze een andere kant op over een paar kilometer! Sander had het al een keer over de bak geroepen, dus het was geen verassing meer en we gaan op weg naar ‘midden Frankrijk’ zonder een idee te hebben waar we zullen gaan slapen. Het is de bedoeling een Formule 1 hotel op te zoeken, Sander vind er na wat zoekwerk een in Bourges. Alleen de route ernaartoe is niet duidelijk. Opeens herinnert Harold zich dat hij ooit een boekje in zijn handen heeft gehad met alle F1-hotels erin… die hij bij de kaarten in heeft gestopt.
Als we bij een tankstation stoppen blijkt dat Team Rocky een manier heeft gevonden om wat kosten te besparen: ze hebben rode gasolie bij zich. De auto komt toch nooit meer in Nederland, dus wie doet ze wat? Alleen het bijvullen blijkt erg lastig en ze morsen een redelijke hoeveelheid op het asfalt meteen naast de ingang van de winkel van het tankstation. Slim geparkeerd… maar niemand die naar buiten komt rennen.
De overnachting
Dat blijkt alleen lastiger dan het lijkt. Wij hebben de mazzel dat er NET een nieuwe medewerker wordt ingewerkt. En er zijn nog 4 wachtenden voor ons. Het blijkt dat er een hondenshow is in de omgeving, waardoor er tientallen hondeneigenaren (uiteraard Nederlanders) MET hun honden in de kamers willen. De beste jongen kan er waarschijnlijk niets aan doen, maar hij doet er ruim een 20 minuten over om de juiste gegevens in de computer te krijgen voor 1 kamer, hij moet er 4 met honden eigenaren, er staan nog eens 9 mensen te wachten (wij dus) die ook een kamer willen en de mensen die al ingecheckt zijn lopen steeds naar binnen met nieuwe honden die ERG groot & sterk zijn… en blaffen. Hij weet niet waar hij het zoeken moet, want er moet ook voor de honden betaald worden en welke honden had hij nu al gehad… en welke niet? En wie was er eigenlijk aan de beurt?
Nadat we om 21:00 uur aankwamen hebben we uiteindelijk om 22:30 een kamer en kunnen we op weg naar het enige lokale restaurant met typisch frans eten dat nog open is in de wijde omgeving: de MacDonalds.
Aangekomen in Bourges, 47 02,687 N, 002 19.943 E.
Rijden samen met team 1244, 1213, 1230 en 1232.
Gezelligheid troef, nu eten.
Morgen brug Millau en Barcelona.
<<Dag 0<< | Voorblad Dagboek | >>Dag 2>> |