… en gaat een paar uur later de wekker weer. Het is 11 november!!
Ontbijtje, de waardevolle spullen de auto in, jas aan, stroom uitschakelen, stekkers uit de stopcontacten tegen eventuele blikseminslag (jawel… het is nog nooit gebeurd maar als je dan voorbereid op reis gaat… doe het dan goed. Het is ONZIN, maar ja…)
Om 08:30 uur staan we buiten de deur, ik draai hem op slot en bedenk tot mijn stomme verbazing op dat moment dat het een maand gaat duren voordat ik hem weer open doe. En daar wordt ik even stil van. En eigenlijk is het vreemd, want ik ben veel vaker een maand van huis weggeweest, dat was mijn WERK. Maar op de een of andere reden voelt dit anders dan station Groningen Noord, op weg naar Schiphol. Op Groningen Noord deed het pijn om weer afscheid te moeten nemen, nu ga ik weg en heb ik simpelweg niet nagedacht over wat er gaat gebeuren als ik weer terug ben. We hebben zo naar dit vertrek toegeleefd dat ik nu helemaal niets voel. Het voelt nog steeds onwerkelijk, alsof ik helemaal niet wegga. Alsof ik vanavond gewoon weer thuis slaap…
Onderweg naar Amsterdam vragen we elkaar hoe we daar eigenlijk moeten komen. We gaan naar Dakar, 7 maanden voorbereiding van 20 tot 30 uur in de week in deze reis gepompt, maar we hebben GEEN idee hoe we op het beginpunt van de reis moeten komen. We grinniken erom en stoppen even bij een tankstation om op de kaart van Amsterdam kijken…
Ontbijtje, de waardevolle spullen de auto in, jas aan, stroom uitschakelen, stekkers uit de stopcontacten tegen eventuele blikseminslag (jawel… het is nog nooit gebeurd maar als je dan voorbereid op reis gaat… doe het dan goed. Het is ONZIN, maar ja…)
Om 08:30 uur staan we buiten de deur, ik draai hem op slot en bedenk tot mijn stomme verbazing op dat moment dat het een maand gaat duren voordat ik hem weer open doe. En daar wordt ik even stil van. En eigenlijk is het vreemd, want ik ben veel vaker een maand van huis weggeweest, dat was mijn WERK. Maar op de een of andere reden voelt dit anders dan station Groningen Noord, op weg naar Schiphol. Op Groningen Noord deed het pijn om weer afscheid te moeten nemen, nu ga ik weg en heb ik simpelweg niet nagedacht over wat er gaat gebeuren als ik weer terug ben. We hebben zo naar dit vertrek toegeleefd dat ik nu helemaal niets voel. Het voelt nog steeds onwerkelijk, alsof ik helemaal niet wegga. Alsof ik vanavond gewoon weer thuis slaap…
Onderweg naar Amsterdam vragen we elkaar hoe we daar eigenlijk moeten komen. We gaan naar Dakar, 7 maanden voorbereiding van 20 tot 30 uur in de week in deze reis gepompt, maar we hebben GEEN idee hoe we op het beginpunt van de reis moeten komen. We grinniken erom en stoppen even bij een tankstation om op de kaart van Amsterdam kijken…
Het vertrek
Als we in Amsterdam rondrijden op zoek naar de NDSM-werf zijn we er verbaasd over dat er geen bordjes staan. Er moeten toch zo’n 50 teams komen, met familie en aanhang. Het lijkt ons sterk dat die allemaal al eens zijn geweest… We komen een Landrover tegen van Hertz die we al op de Maasvlakte hadden gezien bij de “Ultimate Test”-dag (U.T.D.), dus die volgen we maar even en jawel: daar is het startpunt. Het is een ENORME hal waar ze ooit schepen hebben gebouwd, nu is het een enorme bouwput en we hopen maar dat ze de locatie gratis ter beschikking gesteld hebben gekregen. Hiervoor zou je eigenlijk geld toe moeten krijgen. Het is 09:00, we zijn echt precies op tijd. Alleen zijn we de enigen… we zijn het allereerste team dat aankomt, de organisatie is net zelf aan komen rijden (die volgden we tenslotte) en de koffie is nog niet eens aangezet. Midden in de zaal staan tegen een enorme pilaar een stapeltje routebordjes te wachten tot iemand zich bedenkt dat ze een nut hebben. Aangezien ik GRAAG wil dat ze op hun plek komen te staan bied ik aan te helpen, maar dat hoeft niet. Als ik even doorvraag waar de bordjes komen te staan blijkt dat er geen bordjes gepland zijn bij de pont vanaf Amsterdam CS. En aangezien ik weet dat er voor mij belangrijk bezoek via dat pontje moet komen maak ik ze er maar op attent dat de mensen die met het openbaar vervoer komen… allemaal via dat pontje zullen komen wandelen. (Hint, hint… JOEHOE!!)Langzaam komen alle teams binnenrijden en we zien steeds meer bekende gezichten van de UTD en de “Kick-off”-Party (K.O.P.). Het wordt steeds drukker en gelukkig komen er ook steeds meer familie & vrienden voor ons zodat we al snel niet meer weten waar we moeten praten of kijken. Het voelt ENORM goed om te zien dat iedereen er is om ons uit te zwaaien. (Het blijkt dat ze mijn advies ter harte hebben genomen: er stond een bordje bij de pont. Yesss… ) Harold was met het idee gekomen om iedereen een persoonlijk bericht op de auto te laten schrijven, dus we hebben wat stiften meegenomen. De meest originele teksten staan op de auto, maar we hebben helemaal geen tijd om ze te lezen. Je staat in een grote loods met je vrienden, familie en tientallen totaal waanzinnig uitgedoste auto’s met totale lijpen waar je het de komende maand mee moet gaan redden. Niemand weet wat ons te wachten staat en dat weet iedereen van elkaar. Het is een rare sfeer, ontspannen maar bomvol adrenaline.. Uiteindelijk na 4 bakken koffie en 2 uur wachten is het zover: we gaan vertrekken! Alleen hebben we nog steeds geen tijd gehad voor iets wat we al wilden toen we binnenkwamen: naar het toilet!!! Er blijken in de bouwput maar twee toiletten te zijn en doorspoelen doen ze niet. We houden het er maar op dat het allemaal nog wel erger zal worden en rennen weer terug naar de auto’s, waar de motoren ondertussen gestart worden. Één volkswagen busje klinkt heel raar (een rode pick-up bus) en we kijken elkaar vragend aan. Ach, ze zullen het wel weten toch? Maar wat een herrie…
Nadat we van iedereen kort afscheid hebben genomen springen we de auto in en haken aan in de stoet die naar buiten rolt & toetert. We rijden met alle auto’s door een haag van mensen die zwaaien, lachen, foto’s maken, ons succes wensen en filmen. Grote chaos, erg overweldigend… En midden in die chaos zie ik ineens mijn moeder foto’s van ons maken met een grote traan in haar ooghoek. Wat zal die zich een zorgen maken…We rijden het terrein af en komen daarna meteen tot stilstand omdat de organisatie even zeker wil weten dat alle 52 (!!!) teams de loods verlaten hebben en echt weg kunnen rijden. Na een paar minuten rijden we weer verder en wij komen tot de conclusie dat wat we altijd gezegd hebben ook nog werkelijkheid is geworden: we zijn om 11:11 uur vertrokken op 11/11. Mooier kan het vertrek toch niet worden? We zullen in een lange colonne naar Hazeldonk rijden, waar we nog een laatste bakje koffie zullen drinken en afscheid kunnen nemen van de familie en vrienden uit het zuiden van het land. De kever van de organisatie rijdt voorop met een grote sirene op het dak en de alarmlichten aan, na 5 minuten hopen we dat hij snel net zo flauw zal worden van de sirene als dat wij het zijn. Het duurt nog tot voorbij Amstelveen voordat hij het eindelijk zat is en het kreng uitzet.
Nadat we van iedereen kort afscheid hebben genomen springen we de auto in en haken aan in de stoet die naar buiten rolt & toetert. We rijden met alle auto’s door een haag van mensen die zwaaien, lachen, foto’s maken, ons succes wensen en filmen. Grote chaos, erg overweldigend… En midden in die chaos zie ik ineens mijn moeder foto’s van ons maken met een grote traan in haar ooghoek. Wat zal die zich een zorgen maken…We rijden het terrein af en komen daarna meteen tot stilstand omdat de organisatie even zeker wil weten dat alle 52 (!!!) teams de loods verlaten hebben en echt weg kunnen rijden. Na een paar minuten rijden we weer verder en wij komen tot de conclusie dat wat we altijd gezegd hebben ook nog werkelijkheid is geworden: we zijn om 11:11 uur vertrokken op 11/11. Mooier kan het vertrek toch niet worden? We zullen in een lange colonne naar Hazeldonk rijden, waar we nog een laatste bakje koffie zullen drinken en afscheid kunnen nemen van de familie en vrienden uit het zuiden van het land. De kever van de organisatie rijdt voorop met een grote sirene op het dak en de alarmlichten aan, na 5 minuten hopen we dat hij snel net zo flauw zal worden van de sirene als dat wij het zijn. Het duurt nog tot voorbij Amstelveen voordat hij het eindelijk zat is en het kreng uitzet.
We hebben voor het vertrek uit de loods even snel de kilometerstand van de auto opgeschreven: dat was 29.844km. Met de dagteller zullen we proberen het dagboek in te vullen, zodat we kunnen achterhalen wanneer we iets meegemaakt hebben. Klinkt vaag, wordt vanzelf duidelijk.
Hazeldonk
Op Hazeldonk aangekomen treffen we daar tot onze verrassing een aantal 4×4-vrienden, die het op zich nemen om alle lege ruimte op de auto vol te kalken met ludieke opmerkingen. Zelfs de velgen worden volgeschreven en we nemen ons voor om alle teksten te fotograferen want anders vergeten we ze. We kunnen er nog wel een uur praten, maar we willen eigenlijk nog tot ver voorbij Parijs komen vandaag en de tijd tikt vrolijk verder. Bij het vertrek in Amsterdam stonden Sander en Henryk (Team Nijkerk) naast ons die we ook al bij de K.O.P. waren tegengekomen. Aangezien het toen erg gezellig was lijkt het ons leuk om samen te vertrekken, dus we zoeken ze op Hazeldonk even op en gelukkig willen ze ook wel gaan rijden. Nadat ik even een kruissleutel heb gekocht -want ook DIE hebben we voor het gemak maar in de auto van Harold laten liggen- nemen we alweer afscheid van vrienden, stappen weer in en vertrekken voor de tweede keer in 3 uur. Alleen nu niet met 52 maar met 2 auto’s. Bij het verlaten van het parkeerterrein komen we Team Rocky tegen, die willen ook wel weg en haken aan. We spreken even snel via de bak wat dingen af om misverstanden te voorkomen: we rijden om via Barcelona want we willen de brug van Millau zien, de snelheid die we willen aanhouden ligt tussen de 100 en de 110 en als iemand ergens problemen heeft of wil piesen dan stoppen we allemaal om elkaar niet kwijt te raken. Als we bij Antwerpen een ander groepje met terreinwagens inhalen besluit de motor die daar meerijdt om bij ons aan te haken, we kunnen alleen niet met hem communiceren want hij heeft geen bakkie. Dus wat hij wil… geen idee. We merken het wel als we een keer koffie gaan drinken! Communiceren met Team Rocky gaat het ook niet lekker, want hun bakkie kraakt als een gek. Maar ach… we rijden! We zijn nu ECHT weg!! Weer even later –geen idee waar eigenlijk– haakt “Team Joleo” ook aan, tenminste: dat staat op hun reservewiel. Geen idee wie het zijn, maar via de bak komt een zeer vriendelijke vrouwenstem bij ons binnen dus ze zijn meteen goedgekeurd.Het eerste doel van vandaag is heel simpel: we willen Parijs voorbij zijn voordat we stoppen en dan zo ver mogelijk! Doordat de start niet erg snel ging (we rijden pas iets van half twee weg vanaf Hazeldonk!!) hopen we maar dat dat gaat lukken, maar om een uur of 5 zijn we al bij de beruchte rondweg van Parijs.
Als snel blijkt dat de ‘spits’ van zaterdagavond bij Parijs op zich niet zo heel druk is, net als alle andere grote steden eigenlijk. Alleen worden we wel een beetje kriegel van de fransen… Hebben die gasten echt geen enkel respect voor de andere weggebruikers? Zeker de motorrijder heeft het zwaar te verduren, de medeweggebruikers zien een motorfiets gewoon niet. Althans.. zo rijden ze. Ze zien de ruimte tussen twee auto’s en daar passen ze best tussen. Dat daar toevallig nog een motor rijdt, tsja, dan moet die maar gewoon als alle andere motoren tussen de rijen auto’s door gaan rijden. Alleen KAN hij dat dus niet, want dan is hij ONS kwijt… en hij weet de weg volgens ons niet. Hij blijft zo braaf in de rij, dat we vermoeden dat hij helemaal geen kaart bij zich heeft.423km: We willen de CD wisselen maar hij komt de radio niet meer uit. Dat begint lekker… Zouden we dan meteen op de eerste dag geen CD-speler meer hebben? Dit is de VIJFDE radio die we ingebouwd hebben… en de EERSTE die het leek te doen! Zou het dan NU al over zijn? Met vishaakjesverwijderaar (leuk woord voor galgje en scrablle) van ons Praxis-zakmes kan Harold de CD tegen de wieltjes duwen die hem naar buiten moeten duwen en het werkt ook nog. De volgende CD gaat er ook weer gewoon in… misschien valt het mee! Het is nog niet stuk, telt dus ook niet mee voor de ‘weddenschappen’!
Bij een koffiepauze (ver na Parijs om de drukte uit te zijn) zien we dan eindelijk de gezichten achter de stemmen van Team Rocky, Team Joleo en de motorrijder. Het klikt duidelijk goed, Harold en ik hebben er een goed gevoel bij. Joris van Team Joleo is lastig te peilen, hij is voornamelijk erg nors omdat zijn autoradio het niet doet. Hij komt de auto niet uit behalve om de multimeter te lenen, waar hij vervolgens mee gaat prutsen maar nog even geen resultaat boekt. Het valt ons op dat de blauwe Daihatsu Rocky van Team Rocky (hoe kan het ook anders) zover door zijn hoeven hangt dat de achterbumper bijna over de straat lijkt te schrapen. Hij heeft nog steeds meer speling dan de Volvo van Team Nijkerk die ook al niet zo licht lijkt te zijn, maar hij hoort toch echt een STUK hoger te staan… wat hebben ze allemaal MEE eigenlijk???
Als snel blijkt dat de ‘spits’ van zaterdagavond bij Parijs op zich niet zo heel druk is, net als alle andere grote steden eigenlijk. Alleen worden we wel een beetje kriegel van de fransen… Hebben die gasten echt geen enkel respect voor de andere weggebruikers? Zeker de motorrijder heeft het zwaar te verduren, de medeweggebruikers zien een motorfiets gewoon niet. Althans.. zo rijden ze. Ze zien de ruimte tussen twee auto’s en daar passen ze best tussen. Dat daar toevallig nog een motor rijdt, tsja, dan moet die maar gewoon als alle andere motoren tussen de rijen auto’s door gaan rijden. Alleen KAN hij dat dus niet, want dan is hij ONS kwijt… en hij weet de weg volgens ons niet. Hij blijft zo braaf in de rij, dat we vermoeden dat hij helemaal geen kaart bij zich heeft.423km: We willen de CD wisselen maar hij komt de radio niet meer uit. Dat begint lekker… Zouden we dan meteen op de eerste dag geen CD-speler meer hebben? Dit is de VIJFDE radio die we ingebouwd hebben… en de EERSTE die het leek te doen! Zou het dan NU al over zijn? Met vishaakjesverwijderaar (leuk woord voor galgje en scrablle) van ons Praxis-zakmes kan Harold de CD tegen de wieltjes duwen die hem naar buiten moeten duwen en het werkt ook nog. De volgende CD gaat er ook weer gewoon in… misschien valt het mee! Het is nog niet stuk, telt dus ook niet mee voor de ‘weddenschappen’!
Bij een koffiepauze (ver na Parijs om de drukte uit te zijn) zien we dan eindelijk de gezichten achter de stemmen van Team Rocky, Team Joleo en de motorrijder. Het klikt duidelijk goed, Harold en ik hebben er een goed gevoel bij. Joris van Team Joleo is lastig te peilen, hij is voornamelijk erg nors omdat zijn autoradio het niet doet. Hij komt de auto niet uit behalve om de multimeter te lenen, waar hij vervolgens mee gaat prutsen maar nog even geen resultaat boekt. Het valt ons op dat de blauwe Daihatsu Rocky van Team Rocky (hoe kan het ook anders) zover door zijn hoeven hangt dat de achterbumper bijna over de straat lijkt te schrapen. Hij heeft nog steeds meer speling dan de Volvo van Team Nijkerk die ook al niet zo licht lijkt te zijn, maar hij hoort toch echt een STUK hoger te staan… wat hebben ze allemaal MEE eigenlijk???
We overleggen even met iedereen wat we gaan doen… wij (team Offroadrunners, Rocky en Nijkerk) willen graag naar de brug van Millau dus als de anderen dat niet willen… dan moeten ze een andere kant op over een paar kilometer! Sander had het al een keer over de bak geroepen, dus het was geen verassing meer en we gaan op weg naar ‘midden Frankrijk’ zonder een idee te hebben waar we zullen gaan slapen. Het is de bedoeling een Formule 1 hotel op te zoeken, Sander vind er na wat zoekwerk een in Bourges. Alleen de route ernaartoe is niet duidelijk. Opeens herinnert Harold zich dat hij ooit een boekje in zijn handen heeft gehad met alle F1-hotels erin… die hij bij de kaarten in heeft gestopt.
Als we bij een tankstation stoppen blijkt dat Team Rocky een manier heeft gevonden om wat kosten te besparen: ze hebben rode gasolie bij zich. De auto komt toch nooit meer in Nederland, dus wie doet ze wat? Alleen het bijvullen blijkt erg lastig en ze morsen een redelijke hoeveelheid op het asfalt meteen naast de ingang van de winkel van het tankstation. Slim geparkeerd… maar niemand die naar buiten komt rennen.
De overnachting
796 km: Het F1 hotel van Bourges ligt in een bedrijventerrein met meerdere hotels en als blijkt dat het F1 hotel vol zit lopen we een deur verder naar het Etap hotel om een kamer te boeken.
Dat blijkt alleen lastiger dan het lijkt. Wij hebben de mazzel dat er NET een nieuwe medewerker wordt ingewerkt. En er zijn nog 4 wachtenden voor ons. Het blijkt dat er een hondenshow is in de omgeving, waardoor er tientallen hondeneigenaren (uiteraard Nederlanders) MET hun honden in de kamers willen. De beste jongen kan er waarschijnlijk niets aan doen, maar hij doet er ruim een 20 minuten over om de juiste gegevens in de computer te krijgen voor 1 kamer, hij moet er 4 met honden eigenaren, er staan nog eens 9 mensen te wachten (wij dus) die ook een kamer willen en de mensen die al ingecheckt zijn lopen steeds naar binnen met nieuwe honden die ERG groot & sterk zijn… en blaffen. Hij weet niet waar hij het zoeken moet, want er moet ook voor de honden betaald worden en welke honden had hij nu al gehad… en welke niet? En wie was er eigenlijk aan de beurt?
Nadat we om 21:00 uur aankwamen hebben we uiteindelijk om 22:30 een kamer en kunnen we op weg naar het enige lokale restaurant met typisch frans eten dat nog open is in de wijde omgeving: de MacDonalds.
Dat blijkt alleen lastiger dan het lijkt. Wij hebben de mazzel dat er NET een nieuwe medewerker wordt ingewerkt. En er zijn nog 4 wachtenden voor ons. Het blijkt dat er een hondenshow is in de omgeving, waardoor er tientallen hondeneigenaren (uiteraard Nederlanders) MET hun honden in de kamers willen. De beste jongen kan er waarschijnlijk niets aan doen, maar hij doet er ruim een 20 minuten over om de juiste gegevens in de computer te krijgen voor 1 kamer, hij moet er 4 met honden eigenaren, er staan nog eens 9 mensen te wachten (wij dus) die ook een kamer willen en de mensen die al ingecheckt zijn lopen steeds naar binnen met nieuwe honden die ERG groot & sterk zijn… en blaffen. Hij weet niet waar hij het zoeken moet, want er moet ook voor de honden betaald worden en welke honden had hij nu al gehad… en welke niet? En wie was er eigenlijk aan de beurt?
Nadat we om 21:00 uur aankwamen hebben we uiteindelijk om 22:30 een kamer en kunnen we op weg naar het enige lokale restaurant met typisch frans eten dat nog open is in de wijde omgeving: de MacDonalds.
Via SMS 22:20 uur:
Aangekomen in Bourges, 47 02,687 N, 002 19.943 E.
Rijden samen met team 1244, 1213, 1230 en 1232.
Gezelligheid troef, nu eten.
Morgen brug Millau en Barcelona.
Aangekomen in Bourges, 47 02,687 N, 002 19.943 E.
Rijden samen met team 1244, 1213, 1230 en 1232.
Gezelligheid troef, nu eten.
Morgen brug Millau en Barcelona.
Nadat iedereen een fantastische maaltijd naar binnen heeft gewerkt rijd ik met Sander mee terug naar het hotel om even naar de auto te luisteren, hij hoort een raar geluid wat hij niet thuis kan brengen. Als ik het geluid hoor kan ik het bijna niet geloven, maar het lijkt toch echt bij de koppeling / versnellingsbak vandaan te komen. En ik hoop het niet… maar ik gok op de versnellingsbak. En ALS is dan nog verder moet gokken… dan vraag ik me af of er niet wat olie bij moet… of hij is al stuk en dan zijn we nog verder van huis. Ik ben geen toptechnicus dus mogen anderen ook een oordeel vellen: Ricky gaat ook nog even een rondje mee en als Sander weer weggrijd met Ricky roept Harold hetzelfde als wat ik al dacht: olie in de versnellingsbak… of het is al stuk. Gelukkig is ook Ricky het met ons eens en we besluiten morgenochtend iets eerder op te staan en te kijken wat er aan de hand is. Nu eerst maar eens slapen want het is al voorbij middernacht.
| <<Dag 0<< | Voorblad Dagboek | >>Dag 2>> |
OFFROADRUNNER 