Dag 16; Nouakchott – St. Louis

Vanmorgen vroeg opgestaan, we moeten naar de grens van Senegal. De afstand schijnt niet het ergste te zijn, maar het wegdek en de wachttijden wel. Iedereen is vroeg en al snel blijkt dit een lange, saaie dag te worden. Alles duurt lang door de grote groep. Er moet geld ingezameld worden van alle teams om een gids te betalen die ons van de Auberge naar de Zebrabar brengt in Senegal, hij kan ons helpen met de grensovergang. We kunnen ook zelf wel gaan, maar we hebben die man gewoon nodig. Het probleem is alleen dat niemand hier in Mauritanië kan pinnen, er zijn namelijk geen pinapparaten. En aangezien de banken ook gesloten zijn hebben veel teams weinig tot geen cash geld meer. Henryk heeft de ondankbare taak voor het inzamelen op zich genomen en krijgt al het gezeik over zich heen. En hij WAS al zo blij met zijn opengebroken auto. Ik spring ertussen als er weer iemand totaal onzinnig aan het zeuren is en geef hem een verbale veeg uit de pan middenin de grote groep. Henryk doet zijn best, nu allemaal stoppen met zeuren. Het blijkt een beetje te helpen en Henryk komt daarna twee keer naar me toe om me te bedanken. Het blijkt dat we ook weer eens een nieuwe autoverzekering nodig hebben om in Senegal te mogen rijden, terwijl de verzekering die we in Nouâdhibou kochten al voldoende zou moeten zijn voor Mauritanië, Senegal & Gambia. Maar nu, aan de andere kant van het land, staan er ineens weer gidsen die allen het tegendeel beweren… Arthur had gisteren nog gemeld dat niemand een verzekering moest kopen voor Senegal totdat we daadwerkelijk IN Senegal zijn, maar hier worden ze goedkoper verkocht dan bij de grens. Als we dat toch gisteren hadden geweten… Er is 1 taxi vertrokken met een aantal teams voor die verzekering, ze gokken het erop. Maar het duurt nu al ruim een uur en ze zijn nog niet terug. Als alle teams op deze manier een verzekering moeten kopen dan zijn we hier morgen nog. Ik adviseer Henryk om niemand meer te laten vertrekken voor zo’n verzekering, we moeten weg! Dat zijn meerdere teams met ons eens, maar ja… we rijden voorlopig nog niet. Nu het dagboek weer is bijgewerkt weet ik ook niet meer wat ik moet doen en ik ga maar zitten zonnen. Ik verveel me suf.15km. We zijn eindelijk gaan rijden in 1 grote colonne door de slechtste wijken van de stad. De gids stopt veel te vaak om de achterste auto’s aan te laten sluiten, waardoor de halve stad vast staat. We passeren een Santana SJ410 in redelijke staat en we zwaaien naar elkaar. De man is overduidelijk enthousiast over onze Suzuki. Als we een paar honderd meter verder –alweer- stilstaan komt de man weer langs, stopt, loopt terug en maakt even een praatje. Hij wil graag weten of we de auto in Dakar verkocht gaat worden, hij wil hem wel kopen! Als ik hem vertel dat de auto voor een organisatie in Gambia is, is hij teleurgesteld. Bij de groep is ook een Lada Niva aangesloten uit Groep 1. Ze hebben de extreme route proberen te rijden maar verloren een pulley. (Je weet wel, die wieltjes die met elkaar in verbinding staan door de V-snaar.) Ze hebben de hele week gewacht op onderdelen om er gisteren achter te komen dat er een Niva op de sloop stond. Dan baal je… Ze hebben gisteren ook het pakketje ontvangen, zijn terug gereden naar het dorp nabij Atâr waar de Niva stond (+/- 500km terug), hebben alles weer gemonteerd en zijn vannacht weer teruggereden naar Nouakchott om aan te sluiten bij de groep. Petje af dat ze doorrijden! 120km. We stoppen bij de laatste pomp voor de grens –volgens de gids- waar iedereen tankt die geen 180km meer kan rijden tot de volgende pomp NA de grens. Teams die geen geld meer hebben lenen het bij andere teams, maar teams die op benzine rijden hebben pech: ook hier hebben ze dat niet. Wij zijn blij dat we gisteren een pomp hebben gevonden die het bijzondere vocht WEL had… Uiteindelijk hadden we nog zo’n 25 liter over, dus zelfs de grens hadden we mogelijk nog gehaald! Superzuinig karretje… Aan de andere kant vinden we het eigenlijk vreemd dat niet iedereen gisteren al getankt heeft, je weet toch dat we vandaag een lang stuk moet rijden? Snappen ze nu nog niet dat je met een colonne door moet kunnen rijden? Na weer een stuk of 20 onzinnige vragen aan Henryk waar hij onmogelijk antwoord op kan geven is de vraag of bij de pomp ook met euro’s betaald kan worden voor mij de druppel en vertel ik over de 27mc hoe ik denk over al die vragen. Aan de reacties te horen hebben meer mensen zich zitten ergeren en daarna is het weer even stil. Waarom denken mensen dat Henryk ineens een orakel is? Hij is hier ook nog nooit geweest, hoe kan hij de antwoorden hebben? Dit is geen OAD-bustocht en Henryk is NIET de reisleider, mensen! Denk na… De omgeving wordt ondertussen langzaam steeds groener. Steeds meer struiken, hoge bomen en af en toe zelfs helmgras waar we ook meteen de eerste koeien tegenkomen. Het wordt ook steeds warmer, nu ongeveer 35 graden gok ik. En nog steeds worden de roestige gasflessen gewoon langs de kant van de weg verkocht; in de volle zon uiteraard. Als die dingen het HIER houden zonder te ontploffen denk ik dat we tijdens de komende vakanties in Nederland niet meer zo voorzichtig hoeven te doen met het “gas-in-de-schaduw”!! Niet alleen de natuur en de temperatuur veranderen overigens, ook het wegdek veranderd weer eens: het wordt steeds slechter. Scheuren en gaten van tientallen centimeters diep. Wat me ook opvalt is dat dit redelijk dicht bevolkt gebied is. Een paar dagen gelden was het nog een bijzonderheid om één hutje te zien, hier zie je er iedere kilometer wel een paar. Maar ja, het is hier dan ook vruchtbaarder. 168km. Een van de auto’s heeft een probleem met de brandstoftoevoer en na –alweer- een politiestop stoppen we. Het blijkt weer een Isuzu Trooper te zijn, een benzine uitvoering dit keer. Tip van de dag voor Afrika-gangers: koop GEEN Isuzu Trooper!! Oh, en koop trouwens ook geen Tata Telco, of een Lada Niva, maar dat zal voor zich spreken! LOL! De gele banaan (een enorme Ford Transit met dubbel lucht achter en een heerlijke V6 voorin… TOPwagen!) heeft een filter gedoneerd aan de Trooper en nu gaan ze kijken of het past. Voorlopig is het 39,6 graden in een van de auto’s en we hebben een onderbouwd vermoeden dat ze de verwarming niet aan hebben. Ricky, Sander en ik kruipen in de weinige schaduw achter de Suzuki bij elkaar we gaan eindelijk doen waar we het de hele reis al over hebben: We gaan tips opschrijven voor de toekomstige Dakar-gangers. Voor het gemak staan deze achterin het dagboek, zodat we ze altijd nog aan kunnen vullen. Alle temperaturen stijgen overigens hier: –    die van de omgeving (we smelten in de schaduw); –    die van het water (we dinken theewater zonder te koken); –    die van de cola (hoezo koelbox?); –    die van de kaas (zweet net zoveel als ik); –    die van de Duo Penotti (vloeibaar…) Maar er is maar èèn temperatuur die constant is: Die van de Suzuki. Wat een topding! We komen steeds meer en steeds hogere palmbomen tegen, de oases missen alleen nog een plas water en een drinkende kameel. Ik heb ondertussen een reservezonnebril geleend van Ricky, volgens mij is dat het enige dat hij dubbel bij zich heeft en ik ben er zooooo blij mee! Mijn eigen bril is spoorloos verdwenen, geen idee waar dat ding gebleven is. Waarschijnlijk gewoon het raam uit gestuiterd. Ook mijn baseballcap is kwijt, maar daar heb ik een beter idee van waar hij gebleven is. Gisteren zijn we naar het strand gegaan en lag ik lekker op het dak van de Rocky tijdens de rit, maar mijn pet dreigde af te waaien dus heb ik die onder mijn kont geschoven. Maar ja… nooit meer meegenomen toen ik eraf klom natuurlijk… Die ligt dus ergens langs de openbare weg van Nouakchott! Gelukkig hebben we wel een extra pet bij ons, dus dat is een minder probleem. Ondertussen komt de lokale politie ons ‘vertellen’ dat we maar eens door moesten doorrijden, non-verbale communicatie noemen we dit maar: Met je Nissan Patrol uit 1985 naast de hele rij auto’s gaan staan en je sirene’s aanzetten. We zorgen natuurlijk ook voor onwaarschijnlijke verkeersopstopping. Tsja, 50 auto’s op een rijtje, deze file komt in de file-top-tien van dit decennium! Gelukkig is het klussen nu dan ook bijna voorbij: de Trooper pruttelt weer en we kunnen na een half uur weer verder. De mensen wonen hier overigens in een soort grote kippenhokken en een zeiltje over het dak, anders kunnen we het echt niet omschrijven. Het is een kaal houten geraamte met kippengaas als wanden dat de dieren buiten moet houden (gokken we). De kippengaas-muren kunnen afgedekt worden met een ander zeil afgedekt worden tegen de zon of de wind. In ieder geval zijn deze muren niet ontworpen om de warmte BINNEN te houden! Eigenlijk is het wel slim, maar echt veel privacy… neuh… 205km. We verlaten plotseling de ‘normale’ weg en duiken weer de Savanne in.  Geen idee waarom, maar de gids is ineens rechtsaf geslagen, het zal wel goed zijn. Het was wat onverwacht, waardoor veel auto’s de afslag even gemist hebben maar ach, dan maar door de bosjes… Afijn, we zijn weer ouderwets aan het stof happen en de sfeer stijgt meteen weer! Dit is lol… Sommige mensen roepen blij over de bak dat we weer GSM-ontvangst hebben, we naderen de grens dus! 260km. Als we daadwerkelijk rijden, rijden we met gemiddeld 40km per uur. We hebben een Isuzu met een verstopt benzinefilter, een Isuzu diesel (Joleo) die worden gesleept door de Rocky (met wederom ons lint, sponsor: bedankt!) en zojuist hebben we weer een lekke band gehad bij een Subaru. Afijn, het schiet niet erg op en we moeten uiterlijk over 1,5 uur bij de grens zijn. En dat is nog 50 kilometer. Wederom een tip trouwens: Neem een kinetisch sleeplint mee zoals wij  gelukkig gesponsord hebben gekregen. Dat ding heeft zijn nut zeker bewezen en is door het vele sleepwerk aan de Isuzu redelijk versleten! De frustraties in de groep en in de auto lopen op door de diverse (vaak nutteloze) vertragingen en de stompzinnige opmerkingen over de bak van diverse teams. We rijden pas 1 dag in een grote groep en we zijn het nu al zat. De gids heeft ondertussen gemeld dat we door een park heen moeten rijden en dat gaat ons weer geld kosten. We vragen ons ondertussen serieus af of we wel geld genoeg hebben, want bij de 2 grensovergangen die we nog moeten passeren (Grens Mauritanië en grens Senegal, dat geld als twee grenzen en niet als 1. Er zit toch niemandsland tussen?) blijken we ook nog serieus geld te moeten betalen. Smeergeld, wel te verstaan. Ze zullen er wel een andere naam aan hebben gegeven, maar het komt op hetzelfde neer. En aangezien de banken in het weekend dicht zijn en pinapparaten nog ontdekt moeten worden in Nouakchott hebben we een probleem. Zo maar even al het cash geld tellen… Ondertussen hebben we alle portemonnees (Harold, Arjan & gezamenlijk) omgekeerd en in totaal hebben we nog 210 euro. Klinkt veel, maar we moeten nog zeker 180 euro afgeven op 6 diverse punten. Nu maar hopen dat de “prijzen” niet plotseling gestegen zijn. We rijden nog steeds over een dijk langs een rivier die we niet zien. Wel is er veel riet (waardoor we waarschijnlijk de rivier niet zien), er zijn modderige plassen en af en toe zien we een klein meertje. Volgens de kaart rijden we dan ook door ‘moerasachtig landschap’ dus dat klopt wel. Het is in ieder geval een GI-GAN-TISCH verschil met de woestijn van 2 dagen geleden! Boven ons vliegen reigers, de lokale bevolking zeult met vis dat aan stokken gespiest is of nog in het net zit, een felle weerspiegeling van de zon in het water, half op de kant getrokken kano’s het is prachtig en enorm rustgevend. Jammer dat we zo’n haast hebben om de grens te bereiken en dat we totaal niet opschieten wat er weer in resulteert dat we er niet van kunnen genieten. De “weg” over de dijk zit vol met kuilen en gaten, als ik hier dijkgraaf was zou ik me ernstig schamen. Het is maar te hopen dat hier geen serieus water komt te staan, dan is de dijk weg. (Ik blijf een waterbouwer natuurlijk) De weg is op sommige punten wel ooit een keer op de dijk aangelegd, maar helaas is deze op onverklaarbare wijze opzij gezakt, zodat de lokalen nu op een schuin geasfalteerd talud lopen en wij bovenop wat over is van de dijk moeten rijden in wat ooit de berm was. Met dus enorm veel spoelgaten van (waarschijnlijk) de regen. Af en toe klapperen we bijna de auto uit en we zijn blij met een hogere bodemspeling dat de normale personenauto’s die ook meerijden. Ineens zien we naast ons een heus Wildebeest! Een enorm groot dier, van kop tot staart zo’n 2 meter lang, een meter hoog en minimaal een meter breed. Wat een kolos… en hij is NIET blij! Loop je een beetje door je territorium te sjokken, rijden er ineens 50 auto’s langs! Het beest begint met een schijnaanval op onze auto en na een snelle foto rijden we nog sneller door. Als het beest echt aanvalt rent hij zo dwars door de auto heen. Onze gids heeft een vreemde manier van rijden: hij stopt iedere 10 kilometer een keer om de achterste auto’s weer aan te laten sluiten. Op zich een nobel streven, maar het stuift hier enorm en iedereen houdt dus zo´n 50 meter afstand van zijn voorganger. We zijn met zo´n 50 auto´s  dus dat is een lint van 2,5 kilometer. Voordat dat weer allemaal bij elkaar is ben je wel weer even verder, en als we gaan rijden… wacht iedereen totdat zijn voorganger weer 50 meter verderop is. Dus verliezen we iedere stop zoveel tijd dat we al 5 kilometer verderop hadden kunnen zijn! Als we weer een keer stoppen blijkt dat bij een politiepost te zijn, hier moet betaald worden voor het park wat we ofwel zojuist gehad hebben.. of wat we nog krijgen. Geen idee, maar er zal 5 euro per persoon betaald moeten worden. Èèn auto heeft niet betaald en de hele groep wordt opgehouden. Wie het is weten we niet, maar kom op mensen… we moeten naar de grens! De grens 302km. Na een kleine eindspurt hebben we de grens bereikt in de avondschemering van 18:05 uur. Net te laat dus maar het wordt goedgekeurd geloof ik. We staan bij twee kleine betonnen hutjes die aan het einde van de dijk staan, hier houdt het land echt bijna op. We zien een werkelijk fenomenaal mooie zonsondergang boven het meer, zoveel kleuren en ik ben kleurenblind. Zouden andere mensen dit anders zien? Het geheel is echt de setting van ‘Out of Africa’; diepe rode, gele, oranje en paarse tinten in de lucht die langzaam donkerder worden en de geluiden van de dieren die zich klaarmaken voor de nacht. Ik probeer er een foto van te maken maar wordt daarbij gehinderd door twee jongens die me duidelijk maken dat je op de grens geen foto’s mag maken. En foto’s maken van het park (andere kant van de weg dan de grens) dat mag ook niet. Maar ZIJ mogen dat wel, ze wonen hier. Dus bieden ze aan om een foto te maken van mij, met mijn camera. Afijn, de jongens willen een “cadeau”. En die krijgen ze dus niet van me. Op alles wat ze verder nog zeggen en vragen antwoord ik met een halsstarrig “non”,  tot vervelens toe en in alle intonaties die maar kan verzinnen. Totdat een van de jongens tegen de andere verzucht dat ik waarschijnlijk geen enkel ander woord ken dan ‘nee’. Waarop ik met “oui” hem aan het lachen krijg en we beiden lachend een andere kant oplopen. Het wachten duurt lang, heel lang. De zon zakt, de muggen beginnen aan een avondmaaltijd en met zoveel vrijwel stilstaand water om ons heen zijn dat er heel wat. We smeren ons dik in met anti-muggen spul en stinken allemaal een uur in de wind. We hebben zo vlak bij Senegal dan nu eindelijk weer GSM-ontvangst (een beetje) en er wordt om ons heen druk gebeld en ge-sms-t. Een gesprek dat ik opvang zal ik niet snel meer vergeten. Denk je eens in: je staat in een van de mooiste zonsondergangen ter wereld, op een onmogelijk grote afstand van je grote liefde in je leven, je hebt haar al zeker een week niet gesproken en je hebt haar al 16 dagen niet gezien. Wat is dan het eerste dat je zegt zodra je dan eindelijk weer haar vertrouwde stem hoort? Ik kan me van alles indenken, maar niet: “Hoi schat, wat heeft PSV gedaan?” Via SMS, 26/11/2006 19h24 We staan bij de grens van Senegal 16 13.264′ N 16 24.875′ W & weer bereik! Vandaag duurt erg lang door grote groep en gebrek aan weg. Hopen Zebrabar te bereiken. Joris komt met zijn mobieltje in zijn hand en een verbaasde blik in zijn ogen naar ons toe en vraagt ons wat we eigenlijk allemaal op internet verteld hebben over hun auto? Hij krijgt allemaal verontruste sms-jes van vrienden en familie, ze vragen zich af of ze het eindpunt wel gaan halen. En dat terwijl ze juist alle tegenslagen in de Sahara een beetje verzwegen hebben… Ook wij zijn verbaasd: dit is het eerst bewijs dat er daadwerkelijk mensen zijn die onze e-mailtjes lezen! En duidelijk niet alleen door onze eigen kennissenkring! Dat gevoel wordt nog veel sterker als ook Sander & Henryk ons melden dat hun vrienden het ondertussen ook al over de Ovlov hebben… Het toppunt van verbazing over de wondere wereld van internationale telecommunicatie komt als mijn vader per sms laat weten op Google Earth zit te kijken naar de grensovergang waar wij nu staan! Dat sms-je is pas 5 minuten geleden verstuurd naar België!Ondertussen is ook duidelijk welk team niet betaald heeft bij het park: Dat was de Rocky. Ze hebben gewoon niet genoeg geld meer en proberen overal de kantjes eraf te lopen om de grens te kunnen betalen. Tsja, je moet wat! Om 20:00 uur zijn uiteindelijk alle steekpenningen en andere kosten betaald, de paspoorten zitten in een tas die Henryk heeft. We hebben ondertussen ook gids nummer 2 (John) gevonden die ons naar de Zebrabar zou brengen vanaf de grens, maar dit zou gids nummer 1 ook al doen. Na heel veel heen en weer gepraat met dubbele informatie die elkaar tegenspreekt vliegen de twee gidsen elkaar in de haren; Gids 1 heeft onze paspoorten en is voorlopig dus onze vriend. Gids nummer 2 gaat kwaad weg en zal ons bij de andere grensovergang opwachten. Waarom weten we niet… Als we de grens overgaan komen we onmiddellijk op een brug –waar we 8 euro voor betalen- en worden de auto’s opnieuw geteld en we wachten dus braaf weer even. Alle mannetjes vinden zichzelf hier enorm belangrijk en zo worden ze dus ook nog maar even behandeld, want anders duurt het NOG langer. De brug waar we in dit stukje niemandsland op staan te wachten is er een zoals we niet meer hebben gezien sinds Europa. Strak, recht, goede railing, met een prachtig bedieningshuis en controletoren. Hier is zowaar een architect aan de gang geweest! Het water stroomt met geweld onder de brug door en hoewel ik er niets van kan zien is het duidelijk gecontroleerd door schuiven. Een echt waterbouw werk dus! Arjan is in zijn element, hier word ik enthousiast van. Het is gewoon leuk om weer eens een overduidelijk doordacht kunstwerk te zien na Mauritanië dat volstaat met bouwvallen. Het is een enorm contrast met de rieten huisjes en de vervallen weg van 500 meter terug, ik moet weer even wennen. Na de brug mogen we een slagboom door en jawel: we mogen weer parkeren. We zoeken een plekje op de ruime parkeerplaats en we worden weer ouderwets van hokje naar hokje gestuurd om alle papieren in orde te maken. Officieel moet het in een bepaalde volgorde geloof ik, maar dat duurt te lang en al snel zoekt iedereen gewoon de kortste rij op. Wachten, wachten, betalen voor iets onzinnigs en dan weer in de volgende rij wachten… Op de parkeerplaats eten we een cup-a-soup maaltijd en de kinderen die uit alle hoeken en gaten komen kruipen vragen weer om een balpen. Als ik net doe alsof ik echt niet weet wat dat is, zo’n “Bic”, dan haalt een van de kleinste kinderen een hand vol pennen uit de binnenzak van zijn spijkerjack om het te laten zien en is het hek van de dam. Alle volwassen toeristen gaan nu achter de koter aan om te bedelen voor een “Bic”, hij heeft ze tenslotte en wij niet! Al snel is het ijs gebroken en worden er liedjes gezongen met de kinderen en een beetje tikkertje gespeeld tijdens het wachten. Het is ondertussen 23:00 uur (ongeveer) en je raad het nooit… maar we rijden weer. Maar liefst 5 uur na aankomst bij de eerste douanepost en afgerond 150 euro lichter zijn we dan nu officieel in Senegal. Even de kosten op een rijtje: Gids Mauritanië – Zebrabar: Politiekosten Mauritanië: Local authority Mauritanië: Uitvoer auto Mauritanië: Tolgeld brug niemansland: Invoer auto Senegal: Verzekering auto Senegal: Politiekosten Senegal: Totaal: €5,- €20,- €5,- €15,- €8,- €35,- €35,- €20,- €143,- Voor de oplettende lezer: jawel, we hadden al een verzekering gekocht aan het begin van Mauritanië die ook geldig is in Senegal en in Gambia. Maar ja, maak dat de politie hier maar eens wijs… wel raar om te zien dat de verzekeringsagent hier met een gloednieuwe, glimmende Mercedes SLK cabrio rijdt… Zebrabar Nadat we uiteindelijk door mochten rijden hebben we een nachtelijke tocht gehad met veel kuilen in de weg om uiteindelijk in het stadje St Louis aan te komen, waar we eindelijk, eindelijk, eindelijk konden PINNEN! Gelukkig zaten we voorin de colonne waardoor ik de eerste was bij het apparaat, waarna we meteen konden doorrijden naar de benzinepomp net even verderop in de stad. Ze hadden nog benzine ook… maar nadat wij getankt hadden kwam er nog een 740 op benzine… en toen was het op. Ricky heeft dus niet kunnen tanken en zal op de 20 liter die wij nog reserve hebben door moeten rijden. De hele binnenstad van St Louis is door onze colonne omgetoverd tot 1 grote chaos, want iedereen was de weg kwijt. Er was nog een tweede benzinestation waar veel mensen naar toe zijn gereden, maar anderen konden het weer niet vinden want de routebeschrijving via de 27mc liet wat te wensen over. De hele groep is verspreid over de hele stad (ok, dorp) en overal zien we kleine colonnes die synchroon aan het straatje keren zijn.380km. Zebrabar! Het is nu 01:30 uur, en we zijn er eindelijk! Na aankomst direct de slaapplaatsen in orde gemaakt en daarna de ‘bar’ in om nog even een verdiend pilsje te pakken en nog iets te eten. Al het lange wachten van vandaag heeft geen goed gedaan voor het humeur van velen, evenals dat van ons. Ook het weinige eten is daar debet aan. Uitgebreid koken bij het wachten aan de grens was geen optie, het kon immers zo zijn dat de douanebeambte naar buiten kwam met alle documenten en we door moesten rijden. Bij de Zebrabar is er weinig keuze qua menu, alleen de dagschotel was voorradig en voorbereid op onze komst. Rijst met stukjes onbestemd vlees in een lekkere pittige saus. Heerlijk! De meesten gaan na het eten meteen doodmoe van al het wachten naar bed, een enkeling bleef nog even hangen aan de bar. <<Dag 15<< Voorblad Dagboek >>Dag 17>>

Advertentie