Na heerlijk uitgeslapen te hebben zitten we toch om 8 uur aan de koffie. We zijn het niet meer gewend! Ik blijf nog even liggen want ik voel me slecht. Vannacht ben ik om half vier zonder zaklamp op zoek gegaan naar het toilet want ik zit ineens in alarmfase 3 in plaats van 0. Onderweg naar het toilet kom ik oog in oog te staan met een onbekende hond en we kijken elkaar zeker een minuut afwachtend aan. Dat lijkt voor mij een eeuwigheid, hallo.. alarmfase 3!! Maar na 2 minuten gaat het beest heel voorzichtig met het puntje van de staart kwispelen, gaat het koppie scheef.. ze wil geaaid worden! Het toilet blijkt zonder zaklamp onvindbaar, ik moet terug naar de tent, de tas overhoop halen en MET zaklamp en de billen bijeen geknepen naar het toilet hobbelen. ’s Morgens ben ik een wandelend lijk, maar in de loop van de dag knap ik op. Wel de hele dag koppijn gehad. De douche op de camping is goddelijk lekker, dat de deur niet dicht kan en mijn kleding nat wordt boeit me niet. Het water vloeit met een echte straal en is echt warm en er is geen tijdklok of watergebrek. TOP.
RUSTDAG! Gister aangekomen ik Dakhla
23 45.866′ N 15 54.439′ W.
Vandaag sleutelen & rusten. Vakantiegevoel!
WC ranzig & vol, darmflora Arjan in bloei.
Internetcafé
We zitten nu in Dakhla, waar we zowaar een internetcafe hebben gevonden. Erg gaaf, de deur was te klein voor ons om doorheen te lopen, moest bijna kruipen. Toetsenbord is een hel, alles zit op andere plek, leestekens zijn onvindbaar en het scherm vaag. Even spellingsfouten voor lief nemen svp.
Vannacht was even niet fijn, ik -Arjan- moest er even uit om alle lichaamsopeningen de ruimte te geven om wat te lozen, alles vloeibaar. Stond plotseling oog in oog met de waakhond, maar na een eng moment bleek dat een lieverd te zijn en heb even gekroeld.
Onze tent heeft indruk gemaakt, het is de grootste van de groep en we krijgen er veel commentaar op. Harold slaapt vanavond toch weer in de auto, hij slaapt niet lekker in de tent.
We zijn nu in Dakhla en we zijn wezen kijken bij de Rocky die nieuwe bladveren krijgt aangemeten. Erg mooi om te zien, kleine kinderen die in ongelooflijk smerige kleding onder de auto door kruipen en alles demonteren en monteren. Gewoon op straat, een garage is er niet. De straat is zwart van de gelekte olie en een motorblok wordt gebruikt als assteun. Maar de nieuwe bladveren zien er redelijk solide uit. Mark zit ernaast op het losliggende wiel om de werkzaamheden aan de auto te overzien en onderhandeld over de prijs. De enige schone kleding wordt gedragen door de enige volwassene in de garage, beetje kinderarbeid moet kunnen in dit land. Ze zijn halverwege en het ziet ernaar uit dat vanavond alle spullen weer in de eigen auto geladen kunnen worden.
Gisteravond met 9 man gedineerd met aardappelpuree, worstjes, witte bonen in tomatensaus, vlaflip en soep maar er is geen eind in zicht van de voedselvoorraad van de Rocky. Vanavond nog een keer proberen, dan hebben de nieuwe bladveren het wat minder zwaar.
De sfeer is binnen de groep erg hecht, we hebben een algemene pot gemaakt voor boodschappen en campingkosten en het ontbijt was vanmorgen heerlijk. Eieren, stokbrood, koffie, thee, fantastisch. Alleen kon ik dus maar weinig meegenieten, ik voelde me niet helemaal fris.
Ondertussen is de computer van Harold voor de tweede keer gecrashed en heeft hij de hoop opgegeven. Leonie zit lekker te MSN-en en wij hebben last om tekst te typen… verschil moet er wezen.
Marrokko is een werkelijk schitterend land, zo groot, zo wijds, zoveel adembenemende landschappen en zoveel variatie dat ik niet weet hoe ik het moet omschrijven. We kunnen alleen maar hopen dat de foto’s het verhaal vertellen als we weer terug zijn. Het is in ieder geval een ervaring om nooit meer te vergeten…
Vreemd om te bedenken dat we al een week hebben gehad, aan de andere kant lijkt het onmogelijk om zoveel mee te maken in slechts 1 week. Om te proberen zoveel mogelijk te onthouden schrijven we een dagboek, dat wordt ondertussen een best boekwerk. Morgen vertrekken we naar het meest zuidelijke stadje van Marrokko… of het meest noordelijke stadje van Mauretanië. De meningen zijn verdeeld, we merken het wel. Daar komen de gidsen erbij en worden we door de mijnenvelden geleid… weer nieuwe avonturen.
Vandaag moeten we beginnen aan de Malarone tabletten -anti malaria- en ze schijnen erg smerig te zijn. Tsja, het is niet anders. Vast niet zo smerig als de toiletten hier, ze stromen over na het bezoek van 50 dakar-teams.
Vanavond gaan we de auto opnieuw inpakken zodat we morgen meteen weer wegkunnen. De telefoonontvangst wordt steeds slechter, dus als er even geen SMS-jes komen dan is het niet vreemd. Voor nu tot ziens, we gaan eens kijken of de Rocky al klaar is.
Groeten,
Arjan en Harold
Vandaag zijn we ook aan de Malarone-tabletten begonnen, je proeft er bijna niets van. Vanaf nu tot een week na terugkomst zullen we er iedere dag 1 moeten slikken.
Harold slaapt vanavond weer in de auto, hij heeft last van zijn rug gekregen na 1 nacht in de tent. De auto slaapt inderdaad een stuk beter, dat ben ik met hem eens. Maar ik vind een nachtje zonder een snorremans naast me wel een prettig vooruitzicht en slaap weer in de tent. Even de ruimte…
De tent wekt trouwens jaloezie op bij de rest van de groep, het is de grootste tent en hij komt uit de kleinste auto. Waar hebben we DIE nu weer vandaan? Ricky mag van ons best zijn tent komen opzetten in onze voortent, het past best. Joris houdt zijn mond maar kijkt nog eens goed naar onze tent voordat hij in het koepeltentje kruipt.
’s Avonds is er feest op de camping, Hazes en andere Hollandse meezingers schallen door de Afrikaanse nacht, het bier vloeit en mensen staan op de daken van de auto’s mee te zingen. Ik ben verstandig, ik ben nog steeds niet helemaal in orde. Harold kruipt de auto in en we gaan slapen.
Via SMS, 20/11/2006 00h05
Net uit eten geweest in Dakhla. Sfeer & avondleven prima, eten matig.
Op camping worden de kippen tussen de WC & wastafels geslacht.
Nu knalt Hazes over camping.
| <<Dag 8<< | Voorblad Dagboek | >>Dag 10>> |
OFFROADRUNNER 