06:00 uur op, snel auto inpakken, om 06:30 uur klaar voor vertrek. Helaas dacht de rest daar toch anders over. Leonie gaat nog even douchen, Mark en Chris liggen zelfs nog in de daktent. Eigenlijk gaat het allemaal enorm ‘rustig aan’ en we vertrekken uiteindelijk pas om 07:45 uur.
We rijden rustig door de stad richting de grote weg als Mark en Chris ons inhalen en de kop overnemen. Ze nemen duidelijk ‘kompaskoers zuid’ terwijl we eerst landinwaarts moeten en leiden ons een achterbuurt in waar je als toerist waarschijnlijk niet moet komen. Na veel toeteren en seinen stoppen ze eindelijk, de Ovlov neemt de kop weer over en we gaan weer naar de grote weg. We vragen ons eigenlijk af wie de Volvo vandaag bestuurt, maar omdat er duidelijk getwijfeld wordt wie er op de rotonde voorrang heeft zal het Sander wel zijn.
We hebben gelijk. Sander stuurt.
Het valt ons op dat we tot nu toe nergens lesauto’s hebben gezien. Hebben ze hier wel rijbewijzen? Als je naar de rijstijl kijkt zouden een paar opfrislesjes best handig zijn voor de gehele bevolking! In vergelijking met Zuid Europa rijdt met hier slordiger, maar ook kalmer. Ze drammen niet door, ze proberen alleen op hun manier in te voegen en als het niet lukt… jammer dan, dan stop je even. Ook als dat dan midden op het kruispunt is.
Ook hebben ze hier een fictieve wisselstrook die wordt aangegeven door de middellijn. Als je wilt inhalen ga je daar rijden en de anderen – dus ook de tegenliggers- schuiven vast wel een beetje op. Ook vrachtwagens halen zo in, maar ja… de tegenliggers ook. Het levert interessante situaties op!
Harold wist niet dat er nog zoveel oude Bedford-vrachtwagens bestonden. In Nederland heb je mazzel als je er een in een museum aantreft, hier rijden er werkelijk nog HONDERDEN! Hij neemt zich voor er twee op de foto te zetten: een goed geconserveerd exemplaar… en een totaal WRAK. En als we weer een gammele oude Mercedes uit ongeveer 1980 tegenkomen die hier nog prima functioneert als taxi met een Duitse landensticker achterop, denken we dat dit betekent dat hij ooit in Duitsland is gestolen.
We zijn overigens nog een mooie tegenstelling tegengekomen in de auto. Als we in het donker rijden geven de normale koplampen te weinig licht om mee te kunnen rijden. Alleen worden we iedere ochtend weer verblind als we de binnenverlichting aandoen. Zou het een idee zijn om ze van plek te laten ruilen?
61km. Het is ondertussen 08:30 uur en we zijn onderweg naar Laayoune. Dat is nog 640km te gaan. Oeps… Met een gemiddelde snelheid van 80 km/uur is dat dus nog 8 uur rijden. En die snelheid halen we nooit…
Zojuist een politiestop gehad waarbij er wat gevraagd werd aan de Volvo. Geen idee wat, maar we mogen weer door.
Gisteren weer gepraat met andere teams en het blijkt dat we via de SMS-jes van de site ‘bekend’ worden. De andere teams kenden het verhaal van de rivier al! Ook hebben we met twee andere teams gesproken die er serieus over gedacht hebben om te stoppen.
Familie Niesten rijdt als vanaf Hazeldonk alleen en vinden de reis saai. Tsja.. rijdt dan niet alleen!Dit is overigens ook het team dat in het hotel in Sotogrande op zoek waren naar de organisatie zodat ze de vouchers voor de kamer en de veerboot konden ophalen. Euhm… die zitten in Amsterdam!
Het PK-team van de KRO blijken twee vreemden voor elkaar te zijn. Rohald is even bij ons komen praten en hoort zichzelf graag kleppen maar het is wel gezellig. Zijn teammaat heeft erg weinig rijervaring, waar hij zich aan ergert. Hij ontkoppelt in de bochten, ook bergafwaarts. Ik zou niet met hem willen ruilen! In Spanje twijfelde Rohald of hij nog wel door moest rijden, nu is hij zover dat hij het per dag aankijkt.
Vanmorgen zagen we Team Bas ook weer. We hebben ze leren kennen bij de opnames van de EO, het zijn wel gezellige jongens en doordat ze met een SJ410 rijden schept dat toch een beetje een band… Ze hadden volgens horen zeggen problemen met de versnellingsbak in Noord Marokko, maar dat blijkt de koppeling te zijn geweest. Met een nieuwe drukgroep rijden ze weer, ze hebben even flink door moeten trappen om de groep weer bij te halen. Alles werkt weer en ze hebben er duidelijk veel zin in!
178km: Weer een 4 “ines”-stop: benzINE, urINE, cafeÏNE en voor een aantal de noodzakelijke nicotINE. Het landschap wordt steeds vlakker, de uitlopers van het Atlasgebergte worden steeds glooiender… en lager. Voor de rest is het net alsof we ons in een maanlandschap bevinden. Roodbruine grond met veel, heel veel stenen, keien en rotsen. Absoluut de moeite waard om doorheen te rijden!
Hadden we gisteren nog periodes met regen, vandaag is alles anders. Vrijwel onbewolkt, geen wind en een graadje of 30! Op onze thermometer is het echter maar 15 graden. Maar goed, die is al vanaf dag 1 niet te vertrouwen.
Chris voelt zich niet lekker vandaag, hij is de hele nacht al aan het spoken geweest en heeft dus vrijwel niet geslapen. Het probleem heeft duidelijk te maken met de darmflora. Na de stop is hij bij de Volvo ingestapt en is Sander naast Marc in de Rocky gestapt. Leonie heeft Chris van de nodige pilletjes en droge biscuitjes voorzien, nu maar hopen dat hij opknapt. Voor Sander en Henryk is het misschien ook wel even handig zo, we detecteren wat ‘spanningen’ in Team Nijkerk.
Nadat we gistermorgen het achterste deel van de uitlaat bij de Rocky hebben gedemonteerd klagen Chris en Mark dat de uitlaatdampen rechtstreeks de auto inkomen als ze een raampje opendraaien. En als je al misselijk bent… Het zal Chris zeker helpen om even niet in de Rocky te zitten. Misschien dat ze op de rustdag in Dahkla een werkplaats kunnen opzoeken om de uitlaat te laten repareren, Dakar is nog ver… En dan kunnen ze misschien ook wat aan die doorgezakte bladveren achter laten doen, want het lijkt wel of ze steeds dieper komen te hangen!
220km. Kamelen hebben we nog niet gezien, maar al wel een aantal waarschuwingsborden dat ze kunnen oversteken! En dan zal je het altijd zien… nog geen kilometer verder zien we een hele kudde kamelen staan grazen, op nog geen 100m naast de weg! Alleen te laat met de camera. Overigens zullen we het de hele reis waarschijnlijk over kamelen hebben als we dromedarissen bedoelen. Dromedarissen bestaan hier niet, ze worden kamelen genoemd. Dan doen wij dat ook maar!
242km. We genieten van het uitzicht als laatste auto van ons groepje, schieten wel plaatjes af en toe en kletsen wat met elkaar. De landschappen en kleuren zijn fantastisch en als je links kijkt mis je recht weer wat! Volgens het routeboek moest dit een saaie, lange route zijn maar we genieten van iedere kilometer!
Plotseling staat de Volvo stil langs de kant van de weg, met de bijrijderdeur open. Chris kan duidelijk zijn maaginhoud niet binnen houden. Nuja, je kan het maar kwijt zijn. Hopelijk knapt hij dan nu wat op en kan ook hij weer genieten van deze rit. We hebben tenslotte nog 380km te gaan!
318km. De eerste zandduinen zijn gesignaleerd!!! Alleen te ver weg om heen te rijden en te spelen, maar het JEUKT!
322km. Al een aantal keer passeren we een politiepost in the middle of nowhere. We remmen braaf af, maar mogen over het algemeen gewoon doorrijden en groet de ‘gendarme’ ons vrolijk. Een aantal posten geleden werden we gestopt en de kentekens genoteerd. Nu staan we weer stil en worden de kentekens gecontroleerd tegen de lijst die ze hebben. Ze missen een kenteken en komen bij mij vragen waar de laatste auto is. Ze missen Team Joleo, die zijn uiteraard net 2 kilometer geleden even gestopt om een foto te maken. Waarschijnlijk is men bang dat we de auto achterlaten ofzo… geen idee.
344km. Het is 12:45uur en we zijn in TanTan. Het is een beroemde Dakar-stop, toch een heel klein beetje speciaal. Het valt ons als Suzuki-fans op dat er steeds meer Suzuki Carry busjes rondrijden in de Pick-up uitvoering. Ze vervoeren hier echt van alles met die dingen, en de bumpers hebben de meest vreemde ornamenten erop, in de meest vreemde maar vrolijke kleuren. De ondergrond wordt steeds zanderiger, het zand waait nu ook af en toe over de weg. Mooi gezicht!!
350km. Net voorbij TanTan even een plaspauze bovenop een heuvel. Ricky propt een kauwgom-pistoletje met lachende koe naar binnen, als hij trek heeft eet hij WEL ineens alles! Wij halen ondertussen het dak eraf want we willen cabrio rijden. Leonie vindt dat het net is alsof we in een cockpit zitten, de grootte (of liever: het gebrek aan ruimte) en de functionaliteit doen haar hieraan denken. Er worden wat foto’s gemaakt door het open dak, we gaan even op het dak zitten poseren en Mark komt aanlopen met de mijter van Sinterklaar. Ik zet dat ding op mijn hoofd, Harold krijgt een pietenmuts op zijn kop en ik zwaai naar de passerende auto’s. Het zal er werkelijk niet uitzien want de auto’s toeteren en Leonie maakt snel weer foto’s. Ik vrees dat dit zo’n foto wordt die je gaat achtervolgen..
Vanmorgen vroeg vertrokken voor 700km trip naar Laayoune.
Nu nog 350 te gaan, tempo goed, kamelen gezien,
maanlandschap, ong. 30°C.
Alweer mooie dag. Suzuki top.
400km. We staan weer eens stil bij een politiepost en ik had de camera nog in mijn handen omdat het hier simpelweg erg mooi is. De agent gaat eerst op tilt, maar als ik duidelijk maak dat ik gewoon geniet van zijn land is alles weer goed. Jantje huilt, jantje lacht. Wel een wijze les: ze vinden het dus ECHT niet goed dat je foto’s maakt van de politieposten. De kentekens worden weer genoteerd en we mogen weer door. Doordat ze bij de vorige post wisten wie ze moesten verwachten (ze misten Joleo tenslotte) realiseren we ons dat er duidelijk radiocontact over ons is tussen de verschillende posten. We hebben werkelijk geen idee waarom ze het doen, maar ze doen niet moeilijk. Het geeft me eigenlijk wel een vertrouwd, goed gevoel. Ze weten waar we zijn en ze letten op. Prima.
460km. We geven deze locatie de GPS-naam “Tanken”. Hoe toepasselijk… We tanken 27 liter benzine voor 18 euro en dat is inclusief de 50 cent fooi aan de pompbediende. Wat ben ik toch GUL! We hebben zojuist weer een bijzonder moment gehad: we hebben de wegenkaart moeten omdraaien! We zitten nu aan de “achterkant” van de kaart van Marokko, we hebben dus nu echt de helft gehad! De omgeving wordt steeds zanderiger, door de zuiging van de rijdende auto’s komt het zand uit de poriën van het asfalt omhoog waardoor we een grote zandwolk veroorzaken. Naast ons zijn de eerste zandduinen op slechts honderden meters naast de weg, Harold wil gaan spelen. OK, ik ook, maar we moeten naar Laayoune…
510km. Harold is ondertussen als een kind zo blij… ZAND!!! De reden dat we hier naartoe zijn gekomen ligt af en toe centimeters dik op het asfalt. Harold wijkt echter niet uit om lekker veilig in het midden van de weg te gaan rijden, Harold rijdt gewoon door met 110km/uur met twee wielen door het zand en heeft een kop als een klein jongetje dat betrapt wordt bij het eten van een gestolen koekje. Sorry… maar ik doe het lekker toch!
548km. Zo’n 10 kilometer terug waren we gestopt om even een scheepswrak te fotograferen, maar we moesten eigenlijk meteen weer stoppen. De Rocky en de Volvo stonden beiden vast in het mulle duinzand, Team Rocky wilde eigenlijk het wrak wel even van dichtbij bekijken en reden het duin af richting strand. Daar was het nogal sompig en ze draaiden snel om, om weer terug te gaan voordat ze vast zaten. Te laat… het duin OP rijden was teveel gevraagd. De Volvo was al vast komen te zitten voordat hij bij de afrit kwam en staan ook hulpeloos te wachten op iets met 4-wiel aandrijving om ze te redden. Stoppen, vrijloopnaven op ‘lock’, sleeplint pakken en op naar de Rocky. Ze zijn toch nog enigszins bovenin het duin gekomen, maar toch is het lint maar net lang genoeg om ze in de prut te bereiken. Aanhaken, 4 laag, gas erop en trekken maar! Harold sleurt met de 1300 motor een wagen van zeker 2 ton tegen een duin omhoog, terwijl het kreng tot de assen in de prut staat… en we zijn weer eens trots op het karretje. Tegen de tijd dat we weer vaste grond onder de wielen hebben heeft een Dakar-team dat met een verlengde Patrol rijdt de Volvo al aangehaakt en rukt ze met enorm veel gas onder een hoek uit de zandvlakte. Ik gruwel bij de krachten die zo op dat iele sleepoogje komen te staan, maar het gaat goed. We hebben nu allemaal weer grip en kunnen weer verder!
Laayoune & rantsoen
701km. Hoewel we er even aan twijfelden had de organisatie toch gelijk. We dachten er al een kilometer of 30 geleden te zijn, maar inclusief dwalen, rondzwerven, dolen en zoeken naar de camping was het inderdaad toch 700 km! Waar we dan precies zijn weet ik niet precies, maar daar hebben we een GPS voor. We staan in een diep donker gat met een hoge betonnen muur eromheen met een paar andere teams en we hebben zojuist de eerste rantsoenen gegeten. Niet omdat we echt niets anders hadden, maar simpelweg omdat we het ondertussen wel eens wilden proeven. Daarnaast hebben we ook weinig zin om te koken, het is laat, we zijn moe. Maar als het leger altijd zo eet tijdens de gevechten dan weet ik waarom de oorlogen zo lang duren. Ze willen gewoon niet meer naar huis!! Een ‘noodrantsoen’ met een dikke reep chocolade, kauwgom, thee met melk, koffie, beefburgers, witte bonen in tomatensaus, rijstpudding, tissues, lucifers, etc, etc… dat is toch geen rantsoen meer! We krijgen zo’n doos met zijn tweetjes echt niet leeg en het is de bedoeling dat je iedere dag één doos PER PERSOON opeet! Hoe wil je dat voor elkaar krijgen? Op de camping lijkt het toilet ernstig op een douchebak, ik was op de verkeerde plek en was al van mening dat de toiletten toch wel mooi schoon waren hier… tot ik de douchekop zag hangen…
Aangekomen bij Laayoune 27 10.600′ N 13 23.563′ W.
Eerste zandduinen gezien! Rocky vast, wij trekken 2 ton los!
WC lijkt op douche & andersom ook.
Rantsoen HEERLIJK
| <<Dag 6<< | Voorblad Dagboek | >>Dag 8>> |
OFFROADRUNNER 