Om 06:30 staan we op en maken van onze rijplaat en 2 jerrycans een ontbijttafel. Klapstoeltjes ernaast, gasbrander op de stoep om thee en koffie te maken, het is net echt. Duffe gezichten bij het Spaanse ochtendgloren, de zonsopgang is werkelijk schitterend want de straat waarin we staan is precies op het oosten en we kijken uit over de zee. Alleen zijn we te moe om ervan te kunnen genieten. Het was maar een kort nachtje. Eerste evaluatie van ons bed: FAN-TAS-TISCH!!! Het ligt ECHT heel goed, we hebben elkaar niet wakker gemaakt met omdraaien en we kunnen gewoon gestrekt liggen. Dit geeft ons goede moed dat we het er de hele reis wel zullen volhouden!
Na de eerste kop koffie zit de stemming er weer goed in en de eerste zeik-opmerkingen gaan weer heen-en-weer. We realiseren ons dat we het erg getroffen hebben met de groep waarmee we rijden, het ‘klikt’ echt. Iedereen wil meehelpen, iedereen wil duidelijk zijn om irritaties te voorkomen en iedereen lijkt in te zien dat we het gewoon met elkaar moeten redden. Maar dan wel op een zo leuk mogelijke manier!
Wij geven de CD1 van Henry & Rinske aan Sander en Henryk met de mededeling dat dit echt een heeeel bijzondere CD is, dat hij echt helemaal beluisterd moet worden en dat we pas de diepgang van de CD konden begrijpen toen we ook het laatste nummer tot en met de laatste noot hadden beluisterd. Ze geloven er duidelijk geen barst van maar omdat ik het met een strak gezicht zeg zijn ze toch wel nieuwsgierig.
Om 07:30 uur rijden we weg en krijgen meteen te maken met de kortste oprit ooit: we schatten hem op een meter of drie! Het verkeer rijd zo’n 80 per uur en onze Suzuki trekt natuurlijk niet zo HEEL snel op…
Om 00:45 was onze lokale gids het hotel kwijt, rondrit gehad!
1215km gereden, geslapen in Valencia. 39 23.830 N 00 23.487 E
Auto slaapt goed! Op naar Sotogrande!
173km. Waarschijnlijk hebben ze in dit gedeelte van Spanje halverwege de vorige eeuw alle architecten doodgeschoten, of naar Barcelona gejaagd. Dat dachten we in Valencia al, maar nu weten we het zeker. Het landschap is schitterend, maar de gebouwen zijn doodsaai. Alles is van het type ‘Blokkendoos’. En dat terwijl Spanje toch bekend staat om de haciënda’s. Die hebben we nog niet gezien…
228km. Het is half elf, we naderen het dorp / de stad (doorhalen wat niet van toepassing is) Murcia en “het regent zonnestralen”. De muziek past bij het weer!
298km. We nemen even een nicotine-, cafeïne- en urinepauze. Alleen aangezien er geen koffie te krijgen is en wij niet roken blijft er weinig anders over… dus rijden we maar weer snel door. We moeten nog best een eindje rijden vandaag. Spanjaarden achter het stuur zitten zijn ware Kamikazepiloten, we zien de meest rare inhaalacties om ons heen.
386km. Weer een pauze en tanken in een dorpje genaamd Sarena. De koffie is erg sterk, maar wel lekker. Het tankstation is klein en ligt een stuk naast de snelweg. In Spanje zijn we nog geen tankstation tegengekomen dat echt aan de snelweg ligt, maar ze staan wel aangegeven. Vervolgens vraag je je werkelijk af waar je heen gestuurd wordt, maar halverwege twee afslagen van de snelweg is inderdaad een tankstation! De sfeer is er gemoedelijk, er zitten twee opaatjes in de ‘winkel’ met elkaar te praten terwijl ze op hun wandelstokken leunen en de toiletten hebben de mooiste deuren die ik ooit bij een tankstation heb gezien. Het is maar wat je opvalt, maar deze deuren zijn helemaal bewerkt en het toiletteren wordt een genot met zo’n uitzicht. Overigens is het uitzicht buiten de toiletten ook erg mooi, we zijn best geklommen de laatste uren en we kijken nu uit over de dalen. Tel daarbij op dat het zonnetje schijnt, we schatten dat het nu zo’n 25 graden is, en je begrijpt dat we het hier prima naar onze zin hebben! Harold maakt een hele serie foto’s van de auto, hij legt alle teksten die erop geschreven zijn even vast. Slim, misschien gaan ze verbleken door de zon die we vanaf nu waarschijnlijk (hopelijk) heeel lang blijven zien. Wat een weertje, wat een sfeer.
Toch voelt het nog niet echt als vakantie, ik heb nog steeds het idee ergens naar op weg te zijn. Dat klopt natuurlijk ook, we gaan uiteindelijk naar Dakar en vanavond naar Sotogrande. Maar dat bedoel ik niet. De reis ernaartoe IS de vakantie, en dat besef moet ik nog een beetje krijgen. Ik ben altijd ergens naartoe gereden om daar dan vakantie te vieren. En het klinkt misschien wat Boeddhistisch, maar de reis op zich is nu het doel. En dat moet nog even een plek in mij krijgen.
438km. We rijden nu al een uur lang op dezelfde berg af. Dat ligt niet aan onze snelheid, maar aan de enorme afmetingen van het ding. Hij ligt daar ogenschijnlijk helemaal alleen in het dal, dwars door het dal loopt 1 kaarsrechte weg en die gaat dus recht op die berg af. En het dal blijkt veel groter dan we dachten!
Vandaag schitterende route. Nog schitterender weer en de auto schittert ook. Thanks Suzi’s!
Sneeuw op de toppen. Granada nadert.
Nog 300km naar Sotogrande.
De snelle pitstop wordt iets langer dan gepland, de krukaskering heeft het begeven bij Team Joleo. Het is niet echt een probleem: daar kan het ding heel oud mee worden, zolang je maar olie bijvult! De onderkant van de auto is nu alleen helemaal nat van de olie en echt lekker ziet het er niet uit. Ondertusen hebben alle mannen op een rijtje de berm beveiligd tegen brand, Leonie heeft video-opnames gemaakt van onze heldendaad. En terwijl Leonie ondersteboven in de auto hangt op zoek naar de reserveolie genieten Henryk en ik van het uitzicht. Voor wat hoort wat tenslotte. Henryk heeft ondertussen hetzelfde gedaan als ik 2,5 jaar geleden: hij heeft vanuit de auto op weg naar vakantie (ohnee, dit IS vakantie) zijn baan opgezegd. Tsja, dat moest voor 1 december want anders kon hij niet per 1 januari beginnen bij de nieuwe baas. Het hoe en waarom legt hij aan de kant van de weg even uit, we maken nog wat foto’s van het uitzicht en rijden weer door. Het is eigenlijk raar dat we zo luchtig doen over iets wat eigenlijk een enorme impact heeft in zijn leven. Het voelde voor Henryk in ieder geval goed om ontslag te nemen en hij kijkt net zo blij als ik toen, dus dan zal het een goede beslissing zijn.
557km. De Spaanse architecten zijn niet dood, ze leven! Ze zijn alleen verbannen naar zuid Spanje, bij Granada zien we eindelijk de haciënda’s die we wilden zien.
669km. We zijn bij Marbella, het is 16:10 uur. We zijn weer terug bij de kust, witte zeilen aan een blauwe horizon. Schitterend. Alleen ook scootertjes met 40km/uur op de snelweg. Zij liever dan wij…
De wegwerkers zijn hier simpelweg levensmoe.In nederland overdrijven we mogelijk met de regels, maar hier spotten ze met gevaar. Werk in de middenberm word aangegeven door bordjes in de zijberm, de mensen hebben een versleten en vaal geel hesje aan en dat is het dan. Geen rijstrookafzetting, geen pionnen, geen barrier, geen snelheidsbeperking. Het ligt misschien aan mijn vak, noem het beroepsdeformatie, maar dit… Yaiks.. (Voor wie het niet weet: ik ben werkvoorbereider in de wegenbouw…)
17:30 aangekomen in Sotogrande. 36 17.759 N 05 16.502 E
Geen problemen. Nu luxe kamer met jacuzzi!
Het leven is goed, het bier is koud.
Nu feesten, tot morgen!
Na het eten in de rij voor de tickets van de veerboot naar Marokko, bijna 100 euro lichter gaat Harold weer wat drinken, ik ga in bad. Lekker scheren terwijl het bad volloopt met heerlijk warm water, klein beetje Axe douchegel erbij, voorzichtig inweken want het is toch wel erg warm en dan de jacuzzi aan.
En toen ontplofte de Axe.
Axe blijkt het beste schuimmiddel ter wereld te zijn. In bad blijven liggen is geen optie, dan verdrink ik in het schuim. Met verbazing kijk ik hoe het schuim in het bad in de richting van de douchekop klimt en decimeters dik over de vloer van de badkamer richting de deur schuift. Ik zet de jacuzzi maar weer uit, dit komt niet goed! Douche aan, kijken of ik het schuim weer wil gaan liggen. Niet dus.
Badstop eruit, water met Axe weg laten lopen en ondertussen doorblussen met de douche. Langzaam win ik het gevecht tegen het schuim en zodra het schuim weer beneden de badrand is gaat de stop er weer in. In de hoop zowel het bad te vullen als het schuim te blussen gebruik ik de douche nog steeds, maar dat was geen goed idee. Al snel bereikt het schuim de wastafels en de toiletpot…
Uiteindelijk heb ik toch nog lekker kunnen bubbelen, hoewel ik meer tijd kwijt was om de badkamer weer schoon te krijgen.
Later aan de bar maar aan Harold gemeld dat als hij een béétje schuim in zijn bad wil hebben, dat hij dan wel VEEL Axe moet gebruiken. Toch jammer dat Harold in de kamer besluit om alleen maar te douchen…
Aan de bar gaat het verhaal dat er een team is dat het niet naar de zin heeft op deze reis en erover denkt om weer naar huis te gaan. We kunnen er met ons verstand niet bij, de sfeer is fantastisch en we rijden nog maar in Europa. Morgen begint Afrika en dan zal je nu al afhaken? En waar is dat team dan?
| <<Dag 2<< | Voorblad Dagboek | >>Dag 4>> |
OFFROADRUNNER 