Dag 15: Rustdag Nouakchott

Vandaag lekker rustig aan wakker worden, met een herhalend effect: Harold is niet vooruit te schoppen als er niets MOET. Hij heeft nergens zin in & wil ook niet niks doen. Uiteindelijk repareert hij de koppeling door de gaffel een tandje los te draaien en 2 cm verder weer vast te draaien op de (kromme) as die het koppelingshuis in verdwijnt. Wonder boven wonder heb ik geen kater dus timmer ik met de grootste hamer die we kunnen vinden de velg met de lekke band weer terug in model; hij blijkt totaal krom te zijn. Na een kwartiertje rammen waarbij ik erg veel boze blikken heb gekregen (Nog een biertje, jongens?)  is de velg gereed om weer een band te onvangen en bij de garage om de hoek zijn ze zo welwillend om er even lucht in te pompen. Ze wilden eigen grof geld ontvangen voor deze kleine service maar nadat ik 3 keer ben weggelopen ben ik uiteindelijk iets van 50 cent kwijt, nog steeds veel geld voor dit land.Uiteindelijk krijgen we Harold in beweging en we rijden met z’n zessen naar het strand om daar te gaan zwemmen. Lekker uitwaaiend op het dak van de Rocky zien we bij –alweer- een politiepost een lange rij Dakar-gasten staan met vrijwel vooraan… Ricky, Henryk & Sander!! Ze kijken met ogen als schoteltjes als ze ons zien, Sander snapt er duidelijk geen fluit van. Als we gestopt zijn is het kwartje gevallen en er wordt veel & druk gepraat midden op straat, tussen de politieagenten die er hulpeloos bij staan. In hun ogen zie ik dezelfde blik die Nederlanders hebben als er een groep buitenlanders druk in hun eigen taal staan te babbelen en ik lach me rot. Uiteindelijk rijden we met ze weg richting de Auberge en of ze nu echt gecontroleerd zijn door de politie betwijfel ik.Nadat ze zijn ingecheckt rijden we alsnog naar het strand. Dat blijkt erg lang, smal en bijzonder mooi te zijn met golven tot 1,5 m1 hoog. We hebben heerlijk gezwommen, met een blauwe opblaasdolfijn gespeeld in de golven (alweer de afdeling Nutteloze Zaken) en we zijn een aangespoeld wrak gaan bekijken. Het is een heerlijk relaxte middag op een plek waar over een jaar of 10 waarschijnlijk grote toeristenhotels zullen staan. Rood verbrand lopen we weer terug naar de auto’s waar de Ovlov gekraakt blijkt te zijn: zijruitje ingetikt. De MP3 speler, de fotocamera met ALLE vakanteifoto’s,  het geld, de pasjes, alles is weg. Snel rijden we naar een internetcafé om alles te laten blokkeren, om er na een half uur achter te komen dat er al geprobeerd is spullen te kopen met de VISA-kaart. Wij typen weer een stukje voor onze site om te laten weten dat we nog leven, SMS-en kan niet want in dit land hebben we geen bereik. Internetcafé: Via Mail, 25/11/2006 18h30 …En daar waren we weer! Iets eerder dan gepland, maar we zijn gisteravond gearriveerd in Nouakchott, vandaag hebben we een internetcafé gevonden. En wat een reis is het… WAUW! We hebben een tocht achter de rug die we nooit maar dan ook nooit zullen vergeten. Het laatste bericht dat we stuurden was dat de Extreme route zwaarder was dan ze hadden voorspeld, dat bleek inderdaad waar! We zijn vanaf Nouâdhibou vertrokken, 70km verder hield het asfalt op. Daarna hebben we die dag nog 321km gereden over zandduinen, stenen, rotsen, ribbels die het beste te omschrijven zijn als ‘wasborden’ en de gehele auto door elkaar rammelde. We hebben tijdens de rit het dak weer vast moeten zetten, bij anderen was het allemaal veel erger. Voornamelijk de Isuzu Trooper had het zwaar, het achterste deel van de uitlaat lieten ze achter na 25km stuiteren, 10km later zat ook het voorste deel los en weer 10 km later liet de noodreparatie los. Ondertussen was ook hun voorbumper los, de bullbar hing nog maar op 1 kant vast en hun vliegtuigje op de grill was gevlogen. Bij twee anderen was ook de uitlaat doormidden, met wat ijzerdraad was een te repareren, de ander kon zo ook wel door. Door de vele reparaties hebben we alleen veel tijd verloren, waardoor we dus tot diep in het donker -en dat is hier ECHT donker!- door hebben gereden om onze slaapplaats bij Ben Amira –N21. 14,513 W13.39,886– te bereiken. Het stond echt op de kaart dat daar een camping was en volgens de GPS waren we op 150 meter, maar ook met rondrijden hebben we het niet gevonden en hebben we tussen twee zandduinen overnacht. Auto’s bij elkaar, kamp bouwen, eten en slapen. De volgende dag werd ik wakker met een enorme koppijn, we bleken in de benzinedampen in de auo geslapen te hebben -de watertank die we uit nood hebben gebruikt als benzinetank lekt dampen- en ik neem een naast mijn dagelijkse Malarone dus maar een APC. Alleen blijkt achteraf dat Malarone op de nuchtere maag niet de beste methode is, ik werd er hondsberoerd van, Harold moet de auto zelf inpakken terwijl ik vegeteer op een stoeltje in de schaduw. Als we wegrijden blijkt dat de camping letterlijk aan de andere kant van de zandduin was!! Maar ja, het was zo donker dat we zelfs de 80 meter hoge berg waar we naast bleken te staan nooit hadden gezien… De route is weer fabelachtig gaaf en te gek voor woorden. Surfen met de auto over de zandduinen, vol gas over het zand en maar proberen niet vast te komen te zitten. De Suzuki heeft er duidelijk lol in, anderen hebben er duidelijk meer moeite mee en zitten regelmatig vast. De Isuzu heeft het nog zwaarder en staat regelmatig stil door koelingsproblemen. Hij lekt ondertussen olie en op miraculeuze wijze tovert hij het koelwater weg. Het beestje loopt echt op zijn eind. Als ook blijkt dat de radiator lek is, staat we weer een uur stil om te repareren en weer even later geeft het ding zo’n rookpluim dat we vrezen dat de koppakking eruit ligt. De gids wil de auto achterlaten, de rest van de groep is tegen en slepen de auto de duinen door, af en toe rijdt hij weer zelf als de temperatuur het toe laat of de duinen het vereisen. Het is wel duidelijk geworden dat Team JoLeo de extreme route niet zal afmaken en we komen voor een moeilijke beslissing te staan. We rijden al vanaf Hazeldonk met elkaar samen. Moeten we ze nu alleen verder sturen? Onze auto heeft het wel zwaar te verduren, maar het ding houdt het goed vol. Geen reden om te stoppen met de extreme. Maar uiteindelijk bij drie strohutjes in het midden van de Sahara valt de pijnlijke beslissing: ook Team Rocky en wij stoppen met de extreme route. Samen uit, samen thuis! Samen met 1 gids rijden we samen meet team JoLeo en Team Rocky naar Atar-N20.31,050 W13.02,906-, waar de gids ons naar het beste hotel van de stad loodst. Zelfs de president van Mauritanië slaapt hier als hij in de stad is. Marmeren vloeren, kroonluchters, een bed EN…. een ligbad en een ZITtoilet!!! Wat een weelde, zo heerlijk… We eten in het lekkerste restaurant van de stad -volgens het hotel- en dat blijkt een heel geinig Frans restaurant te zijn met heerlijke viskoekjes en Crêpes. Het is een gezellige avond ondanks dat we dus geen extreme meer zullen rijden. We troosten ons met de gedachte dat de auto nu niet verder te lijden heeft en we hem in perfecte staat kunnen afleveren in Gunjur, de kans op schade was toch wel erg groot. De volgende dag blijkt dat er voor ons toch ook een ander onverwacht probleem was geweest waardoor we de Extreme route nooit hadden kunnen afmaken: het probleem voor ons zit hem verrassend genoeg in de benzine. Dat is er namelijk helemaal niet in Atâr! Niets te krijgen! Diesel, dat wel, maar loopt onze kar niet zo best op. Met wat we nog hebben kunnen we in Nouakchott komen, maar een benzinevretende route door de duinen KAN gewoon niet meer! Een lokaal komt naar me toe en biedt me 2 kamelen in ruil voor de Suzuki. Als ik dat lachend afwijs en om 200 kamelen vraag, moet hij lachen. Met een kameel kunnen we nog terug naar Nederland, die lopen op water. De suzuki op benzine… en DAT is er niet! We rijden met een gangetje van 80 per uur de 450km naar Nouakchott over een fantastische asfaltweg, we moeten alleen af en toe stoppen om de Isuzu na te kijken en hij blijkt nu ook een gescheurde dieselleiding te hebben die door de gids wordt gerepareerd. Voor die man heb ik een diep respect gekregen: hij heeft ZO hard aan die auto gewerkt, zoveel technische handigheidjes om het ding rijdend te krijgen en hij stuurde hem zelf maar door de duinen om te proberen er zo snel mogelijk te komen… en toen bleek hij een Zwarte Schumacher te zijn. Hij VLOOG met dat ding! Aan het eind van de middag komen we aan bij de ‘Auberge Sahara’ in Nouakchott –N19.44,323 W14.23,354– waar al veel teams zijn gearriveerd vanaf de ‘normale’ route. We krijgen een bed onder een klamboe in een grote slaapzaal, de sfeer is goed en op de een-of-andere manier hebben ze in de hoofdstad van een Islamitisch land hollands bier gevonden. Het smaakt er niet minder om! Arthur -de organisator van de reis- blijkt er ook te zijn en we praten veel met hem over de dingen die we meegemaakt hebben, de routes die we hebben gereden en wat wij zelf anders zouden hebben gedaan. Hij neemt ons mee naar een prima restaurant in de stad waar we weer een rajine kunnen eten. Dat is zooo lekker.. Vandaag is in Nouakchott een rustdag voor alle teams. Als we op weg zijn naar het strand komen we stomtoevallig Ricky, Henrijk en Sander tegen die net de stad in komen rijden, de groep is weer compleet! Zij blijken ook de nodige avonturen te hebben meegemaakt, we hebben elkaar veel te vertellen. Samen gaan we alsnog naar het strand en dat blijkt een fantastisch mooi stuk zand te zijn waar we vrijwel alleen zijn. Alleen een paar jongeren op 200 meter naast ons en verder zien we helemaal niemand. Er was alleen wel nog iemand, want als we terugkomen bij de auto’s -die in zicht stonden- blijkt het zijruitje van de Volvo eruit getikt te zijn en alle waardevolle dingen zijn gestolen. Ze hebben alleen nog wat ze naar het strand hadden meegenomen, de rest is weg. Geld, pasjes, camera met alle vakantiefoto’s, alles is weg! BALEN!!! En omdat dat net zo goed ONZE auto had kunnen zijn zit ik hier nu met mijn fototas onder het bureau. Henrijk en Sander zitten naast ons alle pasjes te blokkeren, de telefoons op te geven als gestolen en te bellen met Nederland om de missende gegevens boven water te krijgen. Het is een grote domper op een fantastische vakantie. Vanavond gaan we met elkaar eten, het zullen alleen de noodrantsoenen worden. Het geld is bijna op, pinnen kan hier niet en daarnaast: noodrantsoenen zijn ERG lekker. Morgen rijden we als 1 groep op naar de grens met Senegal, daarna naar de Zebrabar om te slapen en de volgende dag naar Dakar. Het is heel vreemd om te beseffen dat Dakar nog maar ongeveer 500 km verderop is.. Zijn we er dan al bijna? De reis wordt in ieder geval nog interessant; de Isuzu kan iedere seconde zijn laatste rookpluim uitblazen. En dat kreng moet en zal nu Dakar halen! Vanavond wordt er nog door anderen naar gekeken, ze claimen nog een trucje te hebben om het ding een poosje te laten lopen… Tot slot nog even een medische update: alles functioneert. Mogelijk niet helemaal zoals ik gewend ben, maar ach… Ik slik braaf de Malarone, alleen nu niet meer op een nuchtere maag. Harold heeft als het goed is ook een berichtje getypt, die ga ik nog even lezen voordat de zandloper leeg is! Groeten vanuit een zeer warm Nouakchott, Arjan25 november 2006 Nouakchott Daar zijn we weer, eerder dan verwacht! Zoals iedereen wel weet zouden we nu bezig moeten zijn met de extreme route, dwars door de Sahara van Mauritanië. Op zich ging het allemaal heel erg goed, op de eerste dag zouden we een kleine 400 km rijden waarvan +/- 70 verhard en de rest door de duinen en over onverharde stukken met veel wasborden. Deze dag werd een slijtageslag voor een aantal uitlaten, en nog wat andere minder belangrijke zaken. Voor de Isuzu Trooper van team Joleo ging het echter veel verder mis, bij hen ging door de vele wasborden de complete radiateur kapot en daardoor stond al snel de motor te koken. Om een heel lang verhaal iets korter te maken; waarschijnlijk ligt de koppakking van de Trooper eruit! De radiateur is onderweg provisorisch gemaakt, en dus is met heel veel arbeid, kunst en vliegwerk de Trooper de duinen uit geholpen. Daar is ook besloten dat het niet verantwoord zou zijn om de extreme route te vervolgen. Rijden gaat nog wel, alleen heel rustig zonder de motor extra te belasten. Omdat we samen met team Rocky en team Joleo al vanaf dag 1 samen reizen, en omdat we een heel goede vriendschap samen hebben opgebouwd, hebben we (samen met team Rocky) besloten om met team Joleo terug te reizen naar Nouakchott. En daar zitten we nu dus! Overigens is het een avontuur op zich om over de duinen heen te surfen met je auto! Als je eenmaal de slag te pakken hebt is het zoo gaaf!! We hebben hard moeten werken om op tijd te komen, en ook ‘s nachts door moeten rijden over de duinen. Eigenlijk hebben we zelf nog niet eens deelgenomen aan de extreme route, maar alleen aan de route naar de extreme route toe. Toch was dit al een hele gave ervaring, en we hebben allebei ook zeker zoiets dat we er nog niet klaar mee zijn en nog een keer terug willen deze kant op! Onze auto houdt zich goed, en iedereen staat met grote ogen te kijken wat wij met dat kleine 1300-je presteren! We trekken met gemak de grote jongens uit de duinen, die dan nog eens zwaar beladen zijn ook. Ook wij waren zwaar beladen, we hadden 160 liter benzine bij ons, en 60 liter drinkwater! In heel Mauritanië was geen benzine voorradig ivm de verkiezingen, en dus moesten we zoveel extra brandstof meenemen. Achteraf is het maar goed dat we gestopt zijn met de extreme route, anders hadden we geheid zonder brandstof komen te staan!! Het enige probleem dat wij met onze auto hebben is dat we een iets te harde jump door de duinen hebben gemaakt. Daardoor is de vooras zover ingeveerd dat deze de gaffel van de koppeling heeft krom geslagen. Nu komt de gaffel tegen de versnellingsbak aan bij het intrappen van de koppeling. We hebben (om geen verdere schade te maken) de gaffel iets van de spiebaan verwijderd, en nu is dat probleem dus opgelost. Vandaag komen ook de teams binnen die de normale route hebben gereden, en dus zijn nu ook Ricky op zijn motor (team Verhey), en team Nijkerk weer aanwezig. We hebben vanmiddag heerlijk een uurtje of wat op het strand gelegen bij een temperatuur van +/- 32°C! Minpuntje was dat bij terugkomst bij de auto het zijruitje van de Volvo van team Nijkerk was ingeslagen! Er is wat geld ontvreemd, een i-pod, en een fotocamera. Balen!! Morgen om 8.00 vertrekken we in 1 grote groep naar de grens van Senegal. We gaan dan naar St. Louis waar een knap resort ons zal verwelkomen. Daar kunnen we ook eindelijk weer genieten van een lekker koud biertje, hier in Mauritanië is dat immers nergens te krijgen en onze eigen voorraad is al dagen op! Daarna gaan we richting Dakar om te genieten van een rustdag, we krijgen daar ook de mogelijkheid om een rondje om Lac Rose (rose meer) te rijden. YESS!! Hopelijk kunnen we dus vanaf morgen weer sms-jes versturen, we verlaten dan immers het prachtige Mauritanië. Eens kijken wat Senegal voor ons in petto heeft! Groeten, Harold Het avondeten bestaat uit foeragepakketten (want die moeten toch ook een keer op) en een tomatensalade van Leonie. We gaan vroeg naar bed na een slopende dag van niets doen. Harold zit op Alarmfase 3 en is niet gelukkig. Maar wat wil je? 100 mensen, 4 toiletten die eigenlijk ook de douche zijn en zo’n 50 man is aan de race. Hoe zou jij je voelen? <<Dag 14<< Voorblad Dagboek >>Dag 16>>

Advertentie